آداب عشق ورزی
» آغازی دلبرانه
برای این‌که کاری به خوبی انجام شود و سامان یابد، باید شرایط و مقدّمات آن را نیکو مهیا کرد. هماغوشی کامیابانه، در شرایط ویژه‌ای رخ می‌دهد و فرهنگ و آدابی ویژه دارد. فراهم بودن شرایط هماغوشی و مراعات فرهنگ و آداب آن، رغبت به آمیزش را می افزاید، آدمی را در آن تواناتر می کند، میزان کام‌یابی را بالا می برد و عشق ورزی را لذیذتر می کند.
چون میل جنسی، دو جنبۀ جسمی و روحی دارد، آمادگی ها و آداب آمیزش نیز باید دوجنبه ای باشد؛ مادی و معنوی، جسمانی و روانی، ظاهری و باطنی. اینک برخی از مراحل و مصداق های آماده سازی هماغوشی کامیابانه را مطرح می‌کنیم. با دقّت و حوصله، همراهی کنید....
الف. آراستگی و دلبری
زن و شوهر باید از یکدیگر دلبری کنند. این نیز از مهارت‌های زندگی زن و شوهری است. هر عاملی که در زندگی، امید و شادابی آفریند، مبارک است. هر رفتاری که سبب افزایش محبت زن و شوهر شود، فرخنده است؛ حتی یک لبخند مهربانانه و کرشمۀ دلبرانه. پیراستن آلودگی از چهره و اندام و آراستن آن ها به زیورهای دلبر، مانند افروختن چراغی پرنور، به زندگی روشنایی می‌افشاند. پوشیدن لباس دلخواه همسر، گوهر عشق را جلا می دهد. جلوه گری رندانه، دل همسر را می لرزاند و آتشی در بیشۀ عشق او می‌افکند که شعله‌هایش تمامی پیکره زندگانی را گرما می بخشد.
و برعکس آراستگی و دلبری، ژولیدگی و پلشتی، دل رماندن است، که نشانگر بی مهارتی و بی توجهی و بی هنری زوج هاست، که نامبارک است و دلسرد کننده و نومیدگر، و نیز مشکل آفرین و فسادانگیز.
این دو سخن را بنگرید:
امام رضا علیه السلام می فرماید: إِنَّ التَّهْیئَةَ مِمَّا یزِیدُ فِی عِفَّةِ النِّسَاء؛[1] آراستگی مردان بر عفت زنان می‌افزاید.
پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله نیز می‌فرماید: اغْسِلوا ثیابَکم وَخُذُوا مِن شُعُورِکم وَاستاکوا وَتَزَینُوا وَتَنَظَّفُوا...؛[2] لباس هاى خود را تمیز کنید، موهاى خود را کم کنید، مسواک بزنید و آراسته و پاکیزه باشید... .
برخی از مردمان می‌پندارند که آراستگی و جلوه گری و دلبری، ویژۀ زنان است و از وظایف ایشان است. حال آن که، این ها خصلت های مشترک زن و مرد است و از وظایف هردوی ایشان است؛ البته زن، چون ریحانه است و لطیف‌تر است، دلبری‌اش بیشتر است. اما وظیفۀ هردو، در این هنرنمایی، یکسان است، اما زن موفقتر است و تواناتر. جانمایۀ او در این میدان، بیشتر است.
همانقدر که جلوه گری برای بیگانگان و دلبری از نامحرمان، ناپسند و نکوهیده است و تباهی به بار می‌آورد، جلوه گری برای همسر و ربودن دل او، پسندیده است و سعادت را ثمر می‌دهد و سلامت و عفت و آرامش روانی به بار می‌آورد و شادابی و طراوت می‌افزاید.
بوی خوش اندام همسر، همسرش را مست میکند و فشردگی و افسردگی را از تن و جانش بیرون می‌راند و آتش عشقش را شعله ور میکند و نیروی جنسی‌اش را بیدار می‌نماید.
نکته ای ظریف
از نکته های ظریفی که در منابع دینی ما، دربارۀ سفارش به دلبری جنسی همسران آمده، این است که: «اگرچه شوهر کور باشد و زن سالمند، نباید آرایش و بوی خوش را ترک کنند».[1] حکمت این پند، این است که نابینا، اگرچه حسّ بینایی ندارد، حواسّ دیگر را که دارد؛ بلکه فقدان یک حسّ، سبب تیزتر شدن حواسّ دیگر می شود. بوی خوش بدن همسر، چه بوی طبیعی بدن، چه آمیخته با عطری دلاویز، شامّۀ همسر نابینا را می نوازد و جانش را سرشار از عشق و سرخوشی می کند و او را بر انجام آمیزش جنسی، تواناتر می سازد. به علاوه، فرد نابینا، نظافت بدن و آراستگی اندام و لطافت لباس همسرش را با حسّ لامسه، به خوبی درک می کند.
سالمندان نیز همین گونه‌اند. انسان، تا زنده است، خواهان زیبایی های حیات است و بهره های نیکوی زندگی را می طلبد. این، حقّ او است. سالمند، اگرچه برخی از قوای جوانی اش کم شده، همچنان از زیبایی و شادابی و شیرینی نعمت های زندگی لذّت می برد و هرگز نباید از این موهبت های ارجمند، محروم شود.
هشدار
آلودگی و بدبویی بدن و دهان و بستر، سخت آزاردهنده است و باعث دوری همسر می‌شود. عشقِ گُل کرده را پلاسیده می کند. آتشِ برافروختۀ شهوت را خاموش می کند و اشتهای جنسی را کم می کند. هرگز مباد که همسران، با جسمی چرک و عرقدار، جامه های آلوده، دهانی بدبو و در بستری کثیف، آمیزش کنند. از چـنین آمیزشی، نمی باید آرامشی مطلوب و کامیابانه را انتظار داشت. یادمان باشد که هماغوشی، فرهنگ و آدابی ویژه دارد، که مراعات آن، رضایت همسران وکام‌یابی ایشان را ثمر می‌دهد و اگر رعایت نشود، نارضایی و ناکامی را در پی دارد.
[1]. وسائل الشیعه، ج20، باب 85، ص166.
[1]. الکافی، ج11، ص310.
[2]. نهج الفصاحه، حدیث 377.
