اشتغال زنان

                                                          از زبان مشاور 

    » اشتغال زنان 

    اشاره

در جامعه اکنونی ما، مسأله اشتغال زنان، از مسائل مهم است؛ از جنبه فردی (شخص خانم شاغل؛ از نظر روانی، شخصیتی، احساسی)، خانوادگی (تأثیر اشتغال خانم بر زندگی خانوادگی و رابطه او با شوهر و فرزندان)، و اجتماعی (تاثیر اشتغال او بر جامعه و نیاز یا عدم نیاز جامعه به کار کردن او). 

یکی از مسائل مهم این پدیده، موافقت یا مخالفت شوهر با کارکردن زن است و چگونگی مدیریت این موضوع.

موضوع « از زبان مشاور» اکنونی مان، همین مسأله آخر است. ببینید: ...

دلواپسی آقای ظریفی

آقای ظریفی، که مردی لطیف و عاطفی است، با خانمی کارمند ازدواج کرد. حالا دوران عقد را می گذرانند. انتخاب همسرشان با مشاوره من بود.  خانم، در گفت و گوهای خواستگاری، مسأله کارکردنش را به طور کامل و همان گونه که بود، به آقا گفته بود. آقا نیز پذیرفته بود و این سخن کلیشه ای را، که امروزه مرسوم و معمول شده، گفته بود: « اگر کارتان به خانواده  لطمه نزند و در شأن خانم ها باشد و محیط کار سالم باشد، اشکالی ندارد.» 

آقای ظریفی، هنگام خواستگاری، بسیار با من مشورت می کرد و همین موضوع را هم مطرح کرده بود و کاملا در خاطرم بود. حالا که عقد کرده بودند و دوران عقد را می گذراندند، دچار تردید شده بود و می گفت: « خانمم ساعات زیادی را بیرون از خانه می گذراند. می خواهم او را از کار کردن نهی کنم، اما او کارش را دوست دارد. می ترسم بگویم و نپذیرد و دلخوری ایجاد شود.» 

گفتم: یادتان هست که خانم، در گفت و گوهای خواستگاری، مسأله کارکردنش را کاملا به شما گفت و شما هم کاملا پذیرفتید؟

گفت: « بله.» 

گفتم: حالا چیزی خلاف آن دیده اید؟

گفت: « نه.» 

گفتم: پس چرا می خواهید از کار کردن نهی اش کنید؟ 

گفت: « هر چه فکر می کنم می بینم کار کردن او عاقلانه نیست. من هزینه زندگی را تأمین می کنم و در این باره کمبودی نمی بینم. به درآمد او هم هیچ نیازی نداریم. برای چه کار کند؟» 

گفتم: 

1. «المؤمنون عند شروطهم؛ مؤمنان، به شرط هایشان، پایبندند.» او شرط کرد و شما پذیرفتید. خلاف عهد کردن، خلاف اخلاق است. علت جدیدی هم به وجود نیامده که بتوانید عهدشکنی تان را توجیه کنید. 

2. کار همسرتان خلاف شأن خانم ها نیست (کار خانم را می دانستم). 

3. هنوز که زندگی مشترک را آغاز نکرده اید تا معلوم شود کار ایشان به زندگی تان لطمه می زند؛ مثلا فرصت شوهرداری و فرزندداری ندارد. 

4. خانم ها کار کردن را همیشه برای درآمدش نمی خواهند، بلکه بسیار می شود که آن را دوست دارند. حتی حاضرند حقوقشان را در زندگی مصرف کنند و برای خود هیچ نگه ندارند، اما کار کنند. در جامعه اکنونی ما، برخی بلکه بسیاری از خانم ها، با کار کردن، احساس مفید بودن می کنند. چرا بی دلیل، این احساس را از ایشان بگیریم؟  نیز کار کردن، برای برخی از خانم ها، مایه افتخار است. با آن سرافرازی می کنند. و برخی نیز به اصطلاح رایج،  با آن کلاس می گذارند. 

5. اگر با اعمال زور، بی دلیل موجه، بتوانید همسرتان را از کار بازدارید، از شما می رنجد و این رنجش، بر سر همه جلوه های زندگی پاشیده می شود؛ که به زیان زندگی است. 

6. اگر همسرتان خانم عاقلی باشد، که هست (او را خوب می شناختم)، اگر در آینده، به دلایلی، سر کار رفتن او به صلاح نبود، می پذیرد کارش را ترک کند، که در آن صورت، رنجشی نیست. 

آن گاه حکایت یکی از دوستان را، که آقای ظریفی هم او را می شناخت، برایش گفتم که خانمش، دبیر بود و پس از آن که فرزندانشان زیاد شدند(سه فرزند)، آقا به خانم پیشنهاد بازخرید از آموزش و پرورش را داد و خانم پذیرفت و نه تنها رنجشی به وجود نیامد، بلکه خانم ابراز رضایت و آسودگی کرد و به کار پرورش فرزندان پرداخت. 

آقای ظریفی گفته هایم را پذیرفت، اما برای آینده ابراز نگرانی کرد که مبادا بعدها مشکلی از این ناحیه ایجاد شود. 

برای رفع نگرانی اش قرار گذاشتیم که یک جلسه مشاوره سه نفری داشته باشیم. 

جلسه دوم 

به خانم گفتم: آقای ظرفی بر همان عهد دوران خواستگاری هستند، اما نگران آینده کاری شمایند. نگرانی شان از سه جهت است: 

1. لطمه خوردن شما. می ترسند بر اثر کار کردن در بیرون از خانه، به نشاط تان آسیب وارد آید. می خواهند شما سلامت و شاداب باشید. نگران اند که کارتان از سلامتی و شادابی تان بکاهد. 

2. حفظ حرمت شما. نگران اند که مبادا در کار بیرون، حریم و حرمت زنانه شما آسیب بببیند. می خواهند شأن و منزلت خانمی شما محفوظ بماند. 

3. نگران آینده زندگی تان اند. می ترسند در آینده، بر اثر کار بیرونی، نتوانید به زندگی خانوادگی تان برسید و وظایف همسری و مادری تان را نیکو انجام دهید. 

نظر شما چیست؟ به این سه دلواپسی همسرتان چگونه پاسخ می گویید؟ 

خانم گفت: « نوع کارم و محیط اشتغالم را که شما می دانید. کار و محیط محترمی است.» 

سخن خانم را تأیید کردم. از نوع کار و محیط آن خبر داشتم. 

ادامه داد: « درباره سلامتی ام: من این کار را دوست دارم و آن را با رغبت و رضایت و نشاط انجام می دهم و هیچ احساس خستگی و کسالت نمی کنم. کارم را یک تفریح مفید، بلکه یک ورزش، و بلکه یک عبادت می دانم. محل کار من، معبد من است. این روزهای تعطیل است که در آن ها احساس کسالت می کنم. 

اما درباره آینده، نمی توانم از حالا آن زمان را تصور و پیش بینی کنم. این را شما بگویید.» 

گفتم: « با احاطه ای که بر فضای زندگی تان دارم و با شناختی که از احوال هردوی شما پیدا کرده ام و با توجه به دغدغه های ذهنی همسرتان، می گویم که چنین کنید: 

1. به حداقل کارتان اکتفا کنید. از همه مرخصی هایتان استفاده کنید. فوق برنامه های کاری را نپذیرید. تعهد اضافی ندهید، اگرچه حقوق و مزایای بیشتری داشته باشد. با این شیوه، در هر هفته، حدود بیست ساعت کار خواهید داشت. با این اسلوب، هم اهداف خودتان تأمین می شود، هم به شوهرداری و فرزندداری تان می رسید، هم به زندگی تان آسیبی نمی خورد.

2. اگر در آینده، معلوم شد که کارتان به زندگی مشترک تان آسیب می زند، خود را بازخرید یا بازنشسته کنید. آن گاه حکایت خانم دبیر را که با آمدن فرزند سوم، خود را بازخرید کرد، برایش گفتم.

3. اگر زمانی درباره این موضوع، اختلاف نظر پیدا کردید، یک مشاور دانای مرضی الطرفین را که هر دو قبولش داشته باشید و رأی و سخنش برایتان فصل الخطاب و سخن نهایی باشد، انتخاب کنید و با کمک و مشاوره او، مسأله تان را حل کنید.

خانم پذیرفت. آقا نیز. و به این گونه، مسأله شان حل شد. آقا از نگرانی درآمد و خانم به کارش ادامه داد. الاهی شکر.