حاجت های عارفانه

حاجت های عارفانه

پس از نماز و زیارت و نیایش، نزدیک طلوع آفتاب، در ایوان مسجد گوهرشاد نشسته بودم و جان را از شمیم بهشتی فضای حرم سرشار می نمودم. می شد صدای روحنواز بال فرشتگان را به گوش جان شنید، که از عرش الاهی می آمدند و گنبد و گلدسته های امام رضا علیه السلام را طواف می کردند.

چند نفر از زائران، که از لهجه شان بر می آمد اصفهانی اند، آمدند و کنارم نشستند. یکی از آن ها که بزرگتر بود، خطاب به من گفت:
«این چه رازی است که آدم، در اینجا که هست، اصلا در فکر کارگاه و کارخانه، کارگر و کارفرما، و ثروت و شهرت خود نیست؟ گویا اینجا با دنیای بیرون، متفاوت است؟»

گفتمش:... آری؛ هر چه آدمی به معنویات روی آورد، از مادیات فاصله می گیرد. جهان چنان آفریده شده که غوطه وری در شهوات و خواهش های نفسانی، آدمی را از معنویات، دور می سازد. و نیز شناوری در شط معنویات، انسان را از آلودگی های مادیات، پاکیزه می سازد.
اینجا محل نزول ملائکه الله است؛ فرشتگان، گروه گروه، به این سرا فرود می آیند و بالا می روند. کسانی که به این بارگاه، بار یابند، به عنایت امام، از برکات الاهی بهره مند می شوند و فرشتگان، به فرمان حضرت، بال های خود را بر سر و جان آنان می تکانند و بر آنان، نعیم بهشتی می افشانند. و چنین است که آدمی، از مادیات و تعلقات آن، دور می گردد و به معنویات جان نواز، نزدیک می شود.»

و باز به عالم خویشتن بازگشتم و جانم را به موج های حریر گونه دریای کرامت امام سپردم و عنان اختیار، از خویشتن برداشتم تا آن که دوست، به آنجایم برد که خاطر خواه اوست.

خواستن بهترین ها

زائران امام رضا علیه السلام بهتر است که در حرم ایشان، از خداوند چه بخواهند؟ پاسخ این است که: نمی توان برای کسی تعیین کرد که از خداوند چه بخواهد و امام را برای چه حاجتی به درگاه خدای رحمان، شفیع کند. هر کس نیازهایی دارد و همان ها را می طلبد. اما می توان گفت که در حاجت خواستن، باید که «بهترین ها» را خواست. چه چیز بهتر از خود خدا و خود امام؟!

حیف نیست که هنگام شرفیابی به بارگاه
امام رضا دعاها و خواسته هایمان همه اش حقیر و کودکانه و این جهانی باشد؟!
هر چند که خواستن این حاجات، هیچ منعی ندارد؛ اما همت عالی داشتن و «حاجت های عارفانه» طلبیدن، چیز دیگر است.

یا رب! زتو آنچه من گدا می خواهم
افزون ز هزار پادشا می خواهم
هر کس ز در تو حاجتی می طلبد
من آمده ام از تو، تو را می خواهم

چنگ زدن در دامان پر مهر خداوند و خود او را از او خوستن، چه خواسته فرخنده ای است! و پنجه در پنجره بارگاه حضرت رضا افکندن و خود او را از او خواستن، چه خواهش خجسته ای است!

در ضمیر ما نمی گنجد به غیر دوست کس
هر دو عالم را به دشمن ده که ما را دوست بس!

علی اکبر مظاهری 1395/9/10

___________[🔹💠🔹]___________

عضویت در کانال 👇👇👇
@mazaheriesfahani_ir