تربیت و خشونت

پیامبرمان فرموده‌اند:

"لَعَنَ اَللَّهُ وَالِدَیْنِ حَمَلاَ وَلَدَهُمَا عَلَى عُقُوقِهِمَا؛ خدا لعنت کند پدر و مادری را که فرزندشان را به نافرمانی و اذیت خودشان وادار کنند (و باعث شوند فرزند، کاری کند که عاق والدین شود)."

در قلمرو تربیت، جایی برای خشونت، وجود ندارد. فضای بوستان تربیت باید با رایحه روح‌نواز رأفت و رحمت، معطر باشد تا شکوفه‌های پرطراوت حیات فرخنده، شکوفا شوند و از آن‌ها ثمره‌های پرحلاوت سعادت، حاصل شود.
پدر و مادر، که باغبانان این بوستان‌اند، باید پیشگامان این عرصه مبارک باشند و نخست، صمیمیت و همدلی را میان خود برقرار‌ سازند تا فرزندان، که ثمره‌‌های این بوستان‌اند، در پرتو لطف و رحمت ‌ایشان، شکوفا‌ شوند و بالنده گردند.
درست است که والدین باید در جمع خانواده، دارای حرمت و حریم باشند؛ اما این حرمت و حریم، غیر از خشونت و قلدری است.
اگر دود تیره استبداد و زورمداری، فضای بوستان تربیت را بیالاید، دیگر انتظار روییدن شکوفه‌های ثمربخش، انتظاری بیهوده است.
افسوسمندانه باید اقرار کرد که در بسیاری از جوامع، و نیز جامعه ما، بر اثر رفتارهای قلدرمآبانه و زورمدارانه والدین و مربیان، آسیب‌های دردناکی بر جسم و جان کودکان و نوجوانان، وارد می‌شود و نتایج شوم و سخت‌جبران یا بی‌جبرانی به‌بار می‌آورد. این سیره و شیوه نامبارک، از نسلی به نسل دیگر سرایت می‌کند و همگان از آن زیان می‌بینند.
رگ رگ است این آب شیرین و آب شور/ در خلایق می‌رود تا نفخ صور. (مولوی، مثنوی معنوی)
در خانواده‌ای که استبداد و بی‌منطقی حاکم باشد، جایی برای رشد و بزرگمنشی باقی نمی‌ماند.
اگر چه احترام به والدین و نیک‌رفتاری با آنان واجب است و نیز بی‌حرمتی و بدرفتاری با ایشان حرام است، چندان‌که «عاقّ والدین»، از گناهان کبیره است و بدفرجامی فرزند را درپی دارد؛ اما اگر والدین، خود، سبب این «عاق» باشند چه؟
دیانت ما دیانتی توأم با حکمت است. در فرهنگ اسلام، مکانت والدین، مکانتی رفیع است؛ اما وظیفه صیانت از این مکانت، بر عهده والدین نیز نهاده شده و از آنان خواسته شده که حرمت این حریم را نشکنند و با ستم به فرزند، او را به بی‌حرمتی نکشانند.
چه غم‌انگیز است احوال آن پدران و مادرانی که در دوران کهنسالی و شکستگی، به بی‌مهری و انتقام فرزندان مبتلا می‌شوند! آن عربده‌ها، مشت و لگدها، دشنام‌گویی‌ها، و قلدری‌هایی که آنان سال‌ها پیش بر جسم و جان فرزندان فرود آورده‌اند، اکنون به سوی خودشان باز‌گشته و بر سر و جان آنان فرود می‌آید. افسوس!

فرجام کار:
اکنون تا مجالی باقی است و پیش از آنکه فرصت از کف برود، به خود آییم و در صدد جبران براییم؛ خویشتن را وارسی کنیم، آسیب‌های روابط خود و همسرمان را بشناسیم و سپس به کاوش روابط خود با فرزندان بپردازیم. مطالعه کنیم. مشاوره کنیم. با متخصصان فنون تربیت و تعلیم، رایزنی کنیم و کاستی‌های روابط خانوادگی‌مان را جبران نماییم و سرانجام: برای وصول به حیاتی خجسته، طرحی نو در‌اندازیم. به یاری خدا.