تربیت متعالی (3)

مشاورهٔ تربیتی

ادامهٔ پاسخ استاد علی‌اکبر مظاهری به یک پدر فعال فرهنگی

یک نکتهٔ کلیدی

امیر مؤمنان - علیه‌السلام - برای فعالان فرهنگی و اجتماعی، معیار و میزانی را بیان کرده‌اند.
ایشان فرموده‌اند: «لاَ أَرَى إِصْلاَحَکُمْ بِإِفْسَادِ نَفْسِی»١؛ من به بهای اصلاح شما، خودم را تباه نمی‌کنم. (به بیان ساده‌تر: من داناتر و زیرک‌تر از آنم که خودم را فدای شما کنم!)
ایشان، با آن‌همه اهتمامی که بر تربیت و اصلاح انسان‌ دارند و با همهٔ آگاهی‌شان به نیازهای فرهنگی جامعه، اصلاح دیگران را با سلامتی نفس نفیسشان مبادله نمی‌کنند.

حکایت عطشانِ رسیده به آب
شهید ابراهیم انصاری لامردی، از دوستان صمیمی ما بود. ایشان زمانی مسئول ادارهٔ فرهنگ و ارشاد گیلان بود. در سفری که با دعوت او به گیلان داشتیم، مهمانشان شدیم.
او خودش را سخت وقف کارهای فرهنگی آن‌ دیار کرده بود. گیلانیان از ایشان بسیار راضی بودند و می‌گفتند از مسئولان بومی منطقه هم بیشتر خدمت می‌کند. او خود را چنان به کار گرفته بود که به جسم و اعصابش فشار می‌آمد.
خود او می‌گفت: «آنقدر در اینجا به کار و فعالیت فرهنگی مشغولم، که گاهی حتی خودم را نیز فراموش می‌کنم. گاهی با امضای من مجالسی در استان برپا می‌شود که همراه با معصیت است.» گفتم: «حضرت امیر (ع) فرموده‌اند: لاَ أَرَى إِصْلاَحَکُمْ بِإِفْسَادِ نَفْسِی»
او ناگاه برانگیخت و گفت: «این سخن حضرت کجاست؟»
گفتم: «نهج‌البلاغه»
گفت: «کجای نهج‌البلاغه؟»
گفتم: «به قم که رفتم آدرسش را برایتان می‌فرستم.»
شهید انصاری مانند تشنه‌ای در بیابان بود که از فرط گرما و عطش، گرمازده و کلافه شده بود. با کلام حضرت امیر، جرعه‌ای آب خنک و گوارا نوشید و چه خوش به جانش نشست!
می‌خواست آن سخن امیرالمؤمنین (ع) را بنویسد و در مکانی نصب کند تا هر روز آن را ببیند. به قم که برگشتیم، نشانی آن جمله را برایش فرستادم.
روحانیون و فعالان فرهنگی که به جامعه خدمت می‌کنند، اگر به‌خاطر مشغله‌های فرهنگی، در حق فرزند و خانوادهٔ خود کوتاهی کنند، عکس کلام امیرالمؤمنین (ع) عمل کرده‌اند؛ چون جامعه را اصلاح می‌کنند، اما خانواده و فرزندان خود را تباه.

↩️ ١. نهج‌البلاغه، خطبهٔ ۶٩
به قلم خانم نرگس صفرخانلو
۳ دی ۹۸