دوری راه (2)

پاسخ به دکتر داوودی (۱)

با انتشار پست "دوری راه"، که از خوانندگان ارجمندمان خواسته شد راهکار دهند، پاسخ‌های خوبی دریافت کردیم. برخی را منتشر می‌کنیم.

۱. آقای مهندس متین تهرانی، کارشناس ارشد مهندسی کامپیوتر:
پدر و مادر من سال‌ها همین مساله را به صورت دیگری داشته‌اند. زندگی ما در تهران بود و والدین هر دو آن‌ها در شهر دیگری. فاصله آن شهر از تهران به حدی بود که هر هفته نمی توانستند به آنجا بروند. امکانات مسافرت هم مثل امروز نبود. آن زمان اتوبوس (شاید) تنها وسیله مسافرت بود.
این روزها با وجود چندین گزینه مسافرت، رفت آمد بهبود نسبی پیدا کرده است.
راه حلی که آن دو اتحاذ کرده بودند اولا خوشتنداری بود. درست است که هر دو نیاز دارند خانواده خود را ملاقات کنند، ولی وقتی امکان این امر مقدور نیست، باید خویشتنداری کرد.
راه دوم، ارتباط تلفنی است. البته امروزه با وجود وسائل ارتباطی متفاوت (مثل چت صوتی و تصویری اینترنتی) این راه حل رشد زیادی کرده است.
از زمانی که من و خواهرم درگیر مدرسه شدیم (و طبیعتا امکان مرخصی‌های گاه و بیگاه از مدرسه به جهت ملاقات پدربزرگ و مادربزرگ برای ما نبود) یکی از والدین در محل سکونت باقی می‌ماند و از فرزندان مراقبت می‌کرد و دیگری به مسافرت می‌رفت.