پس از چهل سال...

پس از چهل سال...

آیت‌الله جوادی آملی، در سال ۱۳۶۰، تفسیر قرآن را در حوزهٔ علمیه قم آغاز کردند؛ تفسیری ترتیبی؛ از ابتدای قرآن به‌سوی انتهای آن.

اینجانب حدود ده سال در این محفل الهامی حضور داشتم. ارجمندترین توشهٔ علمی و لطیف‌ترین بهرهٔ روحی‌ام از این درس بود.

نزدیک کرسی درس می‌نشستم تا چهرهٔ استاد را بهتر و بیشتر ببینم و علاوه‌بر شنیدن از زبان شیرین ایشان، ملاحت زیبای چهره‌شان را نیز تماشا کنم.

گاهی چنان به وجد می‌آمدم که می‌گفتم: «روحی فداک»؛ جانم به قربانت. از بلندشدن صدایم که مبادا دیگران بشنوند، باکی نداشتم و پیشگیری نمی‌کردم. و گاه دیگر، چنان به شور می‌آمدم که اشکم روان می‌شد. چه خوش وجدهایی و چه شیرین اشک‌هایی!

گاهی اندیشه‌ای به ذهنم می‌زد که دلم را می‌لرزاند: نکند این درس به فرجام نرسد! نکند قبل از رسیدن به «سین» «و الناس»، اتفاقی بیفتد!

از بن جان دعا می‌کردم که الاهی! به عمر استاد چندان برکت ده که این تفسیر به آخر برسد.

یقین داشتم که این تفسیر، کامل‌ترین تفسیر قرآن کریم است. برای تکمیل این کامل‌ترین، دلهره داشتم و دعا می‌کردم.

استاد، امسال، باء بسم‌اللهی را که در چهل سال پیش خوانده بودند، به سین والناس رساندند و این مجاهدت عظیم چهل‌ساله را به انجام رساندند.

الاهی شکر.

🖋علی‌اکبر مظاهری 

۱۲ آبان ۱۳۹۹

شب میلاد پیامبر رحمت.

عبرت های کرونایی (۴)

عشق واقعی هنوز هم وجود دارد💞

🖋 نویسنده: خانم ریحانه فرجی، دانشجوی روانشناسی

محمدم برای من هم پدر است، هم مادر، هم برادر، هم خواهر، هم دوست و هم شوهر...

آقامحمدم جزء نفرات اول بود که درگیر ویروس کرونا شد؛ ویروسی که به بزرگ و کوچک، پیر و جوان و زن و مرد رحم نمی‌کند.

استرس تمام وجودم را فراگرفته بود و اشک، رفیق لحظه‌هایم شده بود.

آقامحمدم اول بهمن ماه درگیر ویروس کرونا شد، اما متأسفانه ۲۵ بهمن ماه بیماری‌اش را تشخیص دادند و در بیمارستان بستری شد. 

بیمارستان پر شده بود از بیماران کرونایی؛ در حدی که هیچ‌کس جرأت نمی‌کرد به عیادت بیمارش برود.

 پزشکان و پرستاران، همانند رزمندگان زمان جنگ تحمیلی، در خط مقدم جبهه بودند و با تمام وجود با ویروس کرونا می‌جنگیدند.

یک لحظه هم نمی‌توانستم نبود محمدم را تصور کنم؛ برای من نبودِ محمدم برابر بود با مرگ خودم.

اجازهٔ ورود هیچ همراهی را به بخش عفونی مردان نمی‌داند. بالاخره با مشقت فراوان توانستم اجازهٔ ورود بگیرم.

ورودم به بخش عفونی، برابر بود با درگیرشدن خودم به ویرورس کرونا؛ اما با رضایت قلبی وارد بیمارستان شدم.

نود درصد ریهٔ محمدم درگیر شده بود و از دست هیچ‌کس کاری برنمی‌آمد و دکترها محمدم را جواب کرده بودند.

با قلبی شکسته و چشمانی پراشک به دامان خدا آویختم و به اهل‌بیت علیهم‌السلام متوسل شدم. در اوج ناامیدی، خداوند متعال امیدی در دلم قرار داد تا با تمام وجودم ۲۴ ساعته به محمدم خدمت کنم.

بار دیگر در اوج تنهایی، آغوش خداوند متعال را احساس کردم.

خدای مهربان زندگی دوباره به محمدم داد. بعد از دو ماه و چهارده روز، نتیجهٔ آخرین سی‌تی‌اسکن و آزمایش، اشک پزشکان و پرستاران را درآورد؛ هیچ‌کس باورش نمی‌شد که محمدِ من با درگیری نوددرصدی ریه، بار دیگر رو پای خودش بایستد.

شکر ایزد...

۹۹/۸/۹

عبرت های کرونایی (٣)

💔 و اینک راحله!

✍️ نویسنده: استاد علی‌اکبر مظاهری

دو ماه پس از گریز عماد از چنگال کرونا، به یاری راحله، حالا خود راحله بیمار شد؛ مسمومیت شدید گوارش.

حالش چنان شد که فقط مادرها می‌توانند پرستاری کنند، آن هم برای فرزندان خردسالشان!

عماد آستین جوانمردی را بالا زد و کمر همت را بست، برای خدمت به راحله.

آن‌ها در همان مکانی که قبلا عماد در آن قرنطینه بود، به درمان پرداختند. 

اوضاع به‌گونه‌ای شد که کمتر پرستار یا نیروی خدماتی آن را تاب می‌آورد. 

چند روز زمان لازم  بود تا مسمومیت از دستگاه گوارش راحله دفع شود. 

عماد، چنان صبورانه و مهربان‌تر از مادرانه، راحله را نواخت، که شرمندگی و سپاس بسیار راحله را سبب شد.

اما عماد، شرمندگی راحله را اصلا نمی‌پذیرفت و تشکر او را مهربانانه پاسخ می‌گفت.

با دوهفته همت جانانه عماد، دستگاه گوارش راحله سالم شد. 

از آن پس، راحله می‌گفت:

«اگر سجده‌ بر غیر خدا جایز بود، روزی پنج بار سجده‌ات می‌کردم»!

نوش جان همدیگر باشند💞

۷ آبان ۹۹

عبرت های کرونایی (٢)

💔 راحله و عماد!

✍️ نویسنده: علی‌اکبر مظاهری

 از ازدواج راحله و عماد، یک سال گذشته بود که کرونا آمد. 

کرونا عماد را گرفت؛ سخت! 

در منزلشان قرنطینه‌اش کردند؛ قرنطینه کامل.

فقط یک‌نفر می‌شد نزد عماد بماند.

راحله گفت: "من با عماد می‌مانم." 

به او گفتند: کرونا بی‌رحم است، تو را نیز می‌گیرد.

راحله گفت: می‌دانم. اما می‌مانم.

گفتند: خطر جدی است.

گفت: فقط برای عماد؟! من با او می‌مانم. و ماند.

او گفت: تنها راه ممکن همین است. هیچ «یک‌نفر»ی نمی‌تواند برای عماد مثل من باشد.

قرنطینه خانگی عماد بیست روز طول کشید.

راحله لحظه‌ای او را تنها نگذاشت.

کرونا از وجود عماد رفت. نه! راحله آن را بیرون کرد. 

عماد به زندگی بازگشت.

از آن پس عماد می‌گوید: «اگر پرستش غیر خدا جایز بود، تو را می‌پرستیدم»! 

گوارایشان باد💞

5 آبان ۹۹

عبرت های کرونایی (١)

💔 گریز همسر!

✍️ نویسنده: علی‌اکبر مظاهری 

او، کرونا گرفت. همسرش، تنها، رهایش کرد و نزد خانواده‌اش به شهر دیگر رفت. 

او، رنجید! و حق داشت. 

گفت: همسرم از من گریخت. ترسید کرونایم او را بگیرد!

۳ آبان ۹۹

پیام تسلیت

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

الذین اذا اصابتهم مصیبه قالوا: انالله و انا الیه راجعون. اولئک علیهم صلوات من ربهم و رحمه و اولئک هم المهتدون. 

آوارشدن سوگ پدر بر جان خانواده، حزن‌اندود است. اما اتکال به خداوند و پناهیدن به دامان پرمهر او، تلخی هر اندوهی را مرهم است؛ مرهمی سوزش‌خاموش‌کن. 

برادر فرهیخته‌مان، دوست سی‌ساله‌مان، جناب آقای رضا حمیدی، سلام علیکم. 

رحلت پدرتان - رحمه‌الله‌علیه - 

را صبورباشتان می‌گویم.

الاهی باقیات صالحاتشان باشید.

علی‌اکبر مظاهری 

 ربیع‌المولود. 

۱ آبان ۱۳۹۹

قم مقدس