همسران گوشی‌به‌دست!

بلای خانمان‌سوز

نویسنده: خانم سارا سعادتخواه، استاد دانشگاه

سلام. روزتون به‌خیر.
لطفا در مورد بلای خانمان‌سوز این نسل؛ گوشی‌های تلفن همراه، از نوع هوشمند و غیر هوشمند نیز در گروه و کانال "از زبان مشاور" مطالبی بگذارید.
🔹️همسرانی که شب‌ها آخرین تصویرمان از آنها خوابیدن با موبایل است و صبح‌ها هنگام بیدارشدنمان اولین تصویرمان، همان.
زندگی‌هایی که با ابزارهای دیجیتال، مختل شده؛ از تلویزیون به موبایل، از موبایل به کامپیوتر، از کامپیوتر به تلویزیون. وای بر زمان‌هایی که هر سه همزمان کار می‌کنند.
و وای بر فرزندانی که هوشمندانه می‌بینند، می‌شنوند، به خاطر می‌سپرند و اینگونه در این شرایط کرونایی تربیت می‌شوند.
فرزندانی که والد یا والدین را، در هر ساعتی از شبانه‌روز، با موبایل می‌بینند و آن را جزء اجزاء اصلی زندگی قلمداد می‌کنند و در بازی‌هایشان این نکته کاملا مشهود است.
لالایی‌ و ذکر قبل از خوابشان، تصویر و صدای کلیپ‌های موبایل است و بسی جای خوشبختی می‌شود اگر کلیپ و فیلم و صدا کودکانه باشد! و گرنه که هیچ.

۱۳۹۹/۰۵/۱۰

زمزمه‌ای عاشقانه در روز عرفه

دعای عرفه؛ زمزمه‌ای عاشقانه از خاک تا افلاک

نویسنده: زهرا نصیری

صحرای عرفات در حافظۀ تاریخی خود، زمزمه‌های عارفانه و عاشقانه‌ای را به گوش جان سپرده است که در درازنای تاریخ، بزرگ‌مردانی چون آدم ابوالبشر علیه‌السلام، ابراهیم خلیل‌ا... علیه‌السلام، پیامبر اعظم صلی‌ا... علیه وآله و نیز امام حسین علیه‌السلام با معبود خود سر داده‌اند و اکنون دعای عرفه از عاشقانه‌های امام عشق برای ما به یادگار مانده است که در روز نهم ذی‌الحجه نجوا می‌شود.

اگر خوب بنگری و گوش جان باز کنی، درمیابی که هنوز هم زمزمه‌ای زیباتر از نجوای میوۀ دل بتول در گوش زمان نقش نبسته است؛ نجوایی که در خلوت ملکوتی صحرای عرفات، گاه طنین عاشقانه می‌گیرد و گاه صدای بندهٔ مضطر را به معبود می‌رساند و سیل اشک را از دیدگان امام سرازیر می‌کند.
امام حسین علیه‌السلام در این دعا، با جملاتی آکنده از عشق الهی و اظهار بندگی، اعتقادات خود را بازگو می‌کند؛ از شهادتین گرفته تا اعتراف به دریافت نعمت‌های جسمی، روحی، مادی و معنوی و این شهادت را نه فقط با زبان ظاهر که با حقیقت ایمان و اعتقاد درونی، از مکنونات دل، با خطوط چهره، با مجاری تنفسی، با مفاصل و اعضا، با همۀ بافت‌ها و نسوج داخلی و در یک کلام، با تک‌تک سلول‌های وجودش بیان می‌کند و خود را عاجز از شکرگزاری آن نعمت‌ها می‌داند؛ آنجا که می‌فرماید: «با بند بند دیدگانم و روشنایی چشمانم، با چین‌ها و چروک‌های صفحۀ پیشانی‌ام، با زوایای حفره‌های وجودم، با نرمینۀ پرده‌های بینی‌ام، با تارها و دهلیزهای پردۀ شنوایی‌ام و... شهادت می‌دهم اگر بخواهم شکر یکی از نعمت‌های تو را به‌جا آورم، نخواهم توانست.»

طهارت ازدواج

حلاوت ازدواج

نویسنده: خانم دکتر فاطمه کوثر

ازدواج و درک رابطۀ حلال عاشقانه، نه تنها یکی از شیرین‌ترین، بلکه شیرین‌ترین هدیۀ خداوند به انسان‌ها، البته بعد از حلاوت رابطه با خودش است. خدا عجب پدیده‌های باشکوهی را در این جهان خلق کرده است!
اگر دست زیر چانه بزنیم و به تماشای آفرینش بنشینیم، تا آخر عمر فرصت داریم که تماشا کنیم و لذت ببریم.

در این میان، دیدنی‌ترین آفریده، عشق سالم میان زن و مرد است.
اگرچه متاهل شدن، همراه با افزایش مسئولیت‌ها و متضمّن تلاش بیشتر، خصوصا در شرایط فعلی اقتصادی است، اما همه‌ اینها به داشتن ذهن و دلی آرام و پاک از انواع افکار و دلبستگی‌های آزاردهنده، می‌ارزد. گویی نوعی احساس طهارت اندیشه داری. علاوه بر اینکه یک ازدواج موفق، شیرینی‌هایی دارد که به هر قیمتی، ارزش چشیدن دارد.

این یک واقعیت است که انسان، هر اندازه قوی و مراقب باشد و حتی شخص موفقی باشد، نداشتن همسر به او آسیب می‌زند. تنها در یک صورت، آدمی معذور است و آن این‌که واقعا کاری از او برای ازدواجش بر نیاید.
ولی آیا واقعا کاری از ما برنمی‌آید؟!
عمر انسان آنقدر ارزش دارد که لازم است وضعیت ازدواج‌مان را بازنگری کنیم و ببینیم آیا واقعا کاری از ما برنمی‌آید یا ...؟

۱۳۹۹/۰۵/۰۸

برشی از شیخ بی‌خانقاه

سلام بر عشق!

حاج‌آخوند گفته بود:
«عشق، برای جوانان، مثل بال برای پرواز است. نباید بال آن‌ها را ببندیم یا بشکنیم یا سنگ بزنیم. وقتی ازدواجی می‌خواهد با عشق آغاز شود، خدا را شکر کنیم که عشق، سنگ بنا و بنیاد زندگی بچه‌های ما باشد. تو نمی‌خواهی پسری مثل هادی داشته باشی؟»

آناهید، از شوق، خودش را توی بغل آرتیس [پدرش] انداخته بود. صدای گریه‌هاش بلند شده بود. آرتیس موافقت کرده بود.

سال‌ها بعد، به خانهٔ آرتیس رفته بودیم. حاج‌آخوند هم بود. آناهید برای ما چای با نبات آورد. وقت نماز، سجادۀ هادی را برای حاج‌آخوند انداخت. شعاع مهتاب از پنجره‌ای که رو به شرق، رو به چما، باز بود، توی صورت حاج‌آخوند افتاده بود. چشمانش افق دوردست چما را، که حالا آبی تیره بود، می‌کاوید... .

آناهید گفته بود:
«زندگی ما از همین پنجره که رو به آفتاب باز می‌شود، آغاز شد.»

📚شیخ‌ بی‌خانقاه. صفحهٔ ۵۲. با تقطیع.

ازدوج‌نکردن درحال تبدیل‌شدن به فرهنگ است

بررسی علل کاهش نرخ ازدواج در میزگرد شفقنا

حجت‌الاسلام و المسلمین علی‌اکبر مظاهری معتقد است که متأسفانه ازدوج‌نکردن درحال تبدیل‌شدن به فرهنگ است.
وی این امر را بسیار خطرناک برشمرده می‌گوید: هم به‌عنوان یک روحانی و هم به‌عنوان کسی که سال‌هاست در مسائل خانواده و جوانان مشاور است، این هشدار را می‌دهم همان‌طور که اگر اکسیژن متوقف شود، حیات نابود می‌شود، اگر ازدواج متوقف شود، زندگی دچار سکته می‌شود. همان‌طور که دولتمردان نیروی خود را بر روی برجام متمرکز کرده بودند، برای ازدواج جوانان نیز باید به اندازهٔ برجام و با همان جدیت کار شود، اگر چنین شود ازدواج جوانان به سامان می‌رسد. روحانیت نیز به جای ورود به سیاست، به دغدغهٔ دینی و اجتماعی جوانان بپردازد و همانند پیامبر(ص) در امر ازدواج راهنما و مشوق جوانان باشد.

🔹متن کامل میزگرد را در اینجا بخوانید:
https://fa.shafaqna.com/news/977139/

نمونه‌ای خجسته / ۲

حکایت آن دو عاشق عارف 

نویسنده: علی‌اکبر مظاهری

آقاجون و خانم‌بزرگ ما، زوج سعادتمندی بودند. کهنسالی ایشان را دیده بودم. هر دو از مرز هفتاد سالگی گذشته بودند. اوصاف نیکوی هرکدامشان بسیار بود و خصلت‌های فرخنده زندگی زن و شوهری و شیوه‌های خجسته همسرداری‌شان فراوان بود؛ امّا انچه در نظر من بسیار شکوهمند می‌آمد، احترام با حرمتی بود که این زوج کهنسال برای هم قائل بودند.
احترام همراه با محبّت و متانتی که میان ایشان برقرار بود، علاوه بر این که برایم پرشکوه و زیبا بود، همیشه یک پرسش معمّاگونه را در ذهنم بر می‌انگیخت که:
چرا اینان اینقدر حریم یکدیگر راحرمت می‌نهند؟ اکنون که هردو پیر شده‌اند و دیگر آن جاذبه‌های محبّت‌برانگیز ظاهری و غریزی، کمرنگ یا ناپدید شده، چه عاملی باعث این همه علاقه و احترام می‌شود؟ این عشق زیبا و پرشکوه، از کجا منشأ می‌گیرد؟ ریشه این حریم‌داری و حرمت‌نگهداری، در کجاست؟
نمی‌توانستم پرسشم را بی‌پاسخ رها کنم و این معمّا را حل‌نشده واگذارم. از خودشان نمی‌توانستم چیزی بپرسم؛ زیرا خیلی از ایشان کوچک‌تر بودم و نیز ایشان کسانی نبودند که آن راز بزرگ را به این آسانی آشکار کنند. راه چاره را در پرسیدن از فرزندان و خویشاوندان و نزدیکانشان یافتم. با برخی از فرزندان و نزدیکان و خویشان نزدیک و دور ایشان صحبت‌های مصاحبه‌گونه کردم و سؤال‌هایم را به گونه‌های گوناگون با آنان مطرح نمودم و پاسخ‌ها و حکایت‌های فراوانی از زندگانی آن دو بزرگوار، در دوره‌های مختلف زندگی مشترکشان، شنیدم. همه مشاهده‌ها و شنیده‌هایم را محفوظ می‌داشتم و درباره آن‌ها تأمّل می‌نمودم و آن‌ها را بررسی و تحلیل می‌کردم، تا آن که پاسخم را یافتم و معمّایم حل شد.
حاصل همه آن کاوش‌ها و تأمّل‌ها و پرسش‌ها و پاسخ‌ها، سه مطلب شد:

نمونه‌ای خجسته / ۱

یادی از آن دو یار باوقار

نویسنده: علی‌اکبر مظاهری

جدّ مادری ما، عالمی بود تقواپیشه و پاک اندیشه و سلیم النفس. نیز بسیار خانواده دوست بود و مهربان. ما هرگز از ایشان رفتار و گفتار ناشایستی مشاهده نکردیم. توکلش به خدا و رضایتش به تقدیر الاهی، مثال زدنی بود. از او هیچ صفت ناپسندی، هر چند کوچک، سراغ ندارم، چه رسد به «حسادت»، اما «غیرتمند» بود.

ایشان، همسرش (مادربزرگ‌مان) را بسیار احترام می کرد. به‌ویژه که مادربزرگ، علویه بود و پدربزرگ، به خاطر سیده بودن مادربزرگ، او را فوق العاده گرامی می‌داشت. ما هرگز کمترین بی‌احترامی از پدربزرگ به مادربزرگ ندیدیم و نشنیدیم.

پدربزرگ به مادربزرگ گفته بود: «نزد دامادهایمان حجاب داشته باشید.» و ما مادربزرگ را نزد دامادهایش، که پدرمان یکی از آنان بود، بی‌چادر ندیدیم.

با این که پدربزرگ، ده سال زودتر از مادربزرگ از این جهان رفت، اما مادربزرگ همچنان به آن پیمانی که با پدربزرگ بسته بود، پایبند بود و آن فرمان و خواسته ایشان را حرمت می‌نهاد. حتی در دوران کهنسالی که نودساله بود، نزد دامادهایش چادر به سر می‌کرد و حجاب و حریم می‌گرفت.

رحمت خدای رحمان بر هر دوی ایشان.

بازخورد برای مطلب «احترامتان دست خودتان است!» / ۳

🔸پاسخی دیگر به پرسش دکتر صدرا صبایی که در پست‌های قبلی به آن پرداخته شد

🔹پاسخ را از خانم طیبه نوحی، استاد دانشگاه، می‌خوانیم:

🔸جبران ابهت از دست‌رفته

اقتدار مرد در خانواده، جزو ویژگی‌های اصلی اوست. باید سعی شود این ویژگی خدشه‌دار نشود. مرد تکیه‌گاه، استحکام‌بخش و امنیت‌بخش خانواده است. همان‌طور که اگر شاخه‌ای شکست، دیگر نمی‌توان به آن تکیه کرد، اگر ابهت مرد هم از دست برود، دیگر تکیه‌گاه خوبی نخواهد بود.

گاهی اتفاق می‌افتد که به‌علت روش‌های نادرست تربیتی، مرد اقتدار خود را از دست می‌دهد، که، هرچند به‌سختی، اما می‌توان آن را با تغییر شیوهٔ تربیتی جبران کرد.
برخی با استفاده از تله‌های تربیتی مانند دروغ‌گفتن، تخریب افراد، رشوه‌دادن، تهدیدکردن، می‌کوشند این مسئله را ترمیم کنند. با این روش مشکل حل نخواهد شد که هیچ، بنیان تربیتی نابود می‌شود.

برای جبران ابهت از دست‌رفته، ابتدا لازم است مرد نگرش خود را به زندگی و نحوهٔ تربیت تغییر دهد؛ چراکه او بر پایهٔ اقتدار آفریده شده است.

برخی از مردان اقتدار را با اعمال قدرت و زور نابه‌جا نسبت به زن و فرزندان اشتباه می‌گیرند، تا جایی که زن و فرزند اگر کار اشتباهی کنند، جرئت بیان آن را ندارند. در اینگونه موارد اگر به فرزندان سخت بگذرد، قصد تخریب ابهت مرد را می‌کنند. آنچه لازم است قدرت همراه با امنیت است، نه قدرت با خشونت.

نکتهٔ دیگر این است که مرد باید از دستوردادن زیاد و مستقیم اجتناب کند. افراد را تحت فشار و تهدید قرار ندهد و نقش آرام‌بخش را برای خانواده داشته باشد و نقش امنیت‌دهی خود را در خانواده پررنگ کند.

با توجه به نتایج تحقیقات انجام‌شده، زن خانواده در این امر نیز نقش اساسی دارد. وی در زندگی باید از همسرش اطاعت صمیمانه داشته باشد و از قهر و جدل دوری کند. مرد نیز از ابراز محبت به زن دریغ نکند. فرزندان، با مشاهدهٔ این رفتارها، جایگاه پدر را ارتقایافته می‌یابند. و اینگونه تا حدی اقتدار از دست رفته، باز خواهد گشت.
به امید خدا.

۹۹/۴/۲۸

بازخورد برای مطلب «احترامتان دست خودتان است!» / ۲

🔸پاسخی دیگر به پرسش دکتر صدرا صبایی که در پست قبلی مطرح شد

🔹پاسخ را از خانم دکتر فاطمه کوثر می‌خوانیم:

احساس شما را که به این سؤال منجر شده است، می‌فهمم‌. دربارهٔ سؤال شما، نکاتی به ذهنم می‌رسد:

۱. همهٔ زندگی ما تجربه است. زندگی ما مثل بالارفتن از کوه تا رسیدن به قله است. در این صعود، گاه کمی به پایین می‌لغزیم و دوباره بالا می‌رویم تا در نهایت به قله می‌رسیم.

۲. تجربهٔ شخصی من این است که بهتر است در هنگام بروز خطا، به جای عذاب وجدان و سرزنش خودم، تغییر کنم. پس بیایید خودمان را سرزنش نکنیم و نگران نشویم، بلکه ببینیم چه کاری از ما برمی‌آید.

۳. به گذشته و اتفاقاتی که افتاده، نیندیشید. کام جانتان را با این کلام امیرالمومنین (ع) شیرین کنید: آن که بر گذشته دریغ نخورد و به آینده شادمان نباشد، زهد را از هردوسو گرفته است.

۴. به‌خاطر وجود خدا، همه‌چیز جبران‌پذیر است. البته مسئله‌ای که شما به مطرح کرده‌اید، به‌عقیدهٔ من امری بسیار سهل‌الجبران است که جای هیچ‌ نگرانی ندارد.

۵. کافی است، زین‌پس روی رفتارهای خود متمرکز باشید که با فرزند و اطرافیانتان محترمانه برخورد کنید‌. احترام، ایجاد می‌شود، زیرا احترام چیزی است که به دست آورده می‌شود، نه اینکه داده شود.

در سایهٔ امن الاهی، خوشدل باشید.

۹۹/۴/۲۶

بازخورد برای مطلب «احترامتان دست خودتان است!» ۱

پرسشی و پاسخی

🔸در پی انتشار مطلب «احترامتان دست خودتان است»، آقای دکتر صدرا صبایی پرسیده‌اند:

با سلام و درود.
اگر در مواردی، برخی از اشتباهات مطرح‌شده در مطلب «احترامتان دست خودتان است» را انجام داده باشیم و پسر احساس کند ابهت پدری کم‌رنگ‌ شده است، چطور می‌توان جبران کرد؟

🔸پاسخ را از سرکار خانم زهره شفیع می‌‌خوانیم:

از بزرگی پرسیدند تربیت را از کی آغاز کنیم، گفت: قبل از تولد.

می‌شاید بلکه می‌باید که پدر و مادر، قبل از تربیت فرزند، رفتارهای اشتباه خود را اصلاح کنند.
اگر اشتباهی سر زده و باعث کم‌رنگ‌شدن قدرت و ابهت پدر و مادری شده است، باید رفتارها را به‌تدریج اصلاح کرد.
اقتدار پدر، با رفتار و گفتار سنجیدهٔ مادر، حاصل می‌شود و محبت مادر، در کنار اقتدار پدر، شالودهٔ زندگی را می‌سازد.

با اصلاح رفتارهای اشتباه، به مرور زمان می‌توان امید داشت که فرزندان تغییر مثبت را احساس کنند و آنها نیز اصلاح شوند.

تربیت را باید یک کار عملی دانست، نه گفتاری و آموزشی. اگر تاکنون تربیت‌هایمان گفتاری و آموزشی بوده، حالا باید به‌تدریج در عمل، احترام را نشان داد.

کمرنگ‌شدن اقتدار پدر، علاوه‌بر رفتار خودش، به دست مادر نیز هست. زمانی که شیوه‌های تربیتی مادر با پدر هماهنگ نباشد و مادر، در حضور یا غیبت پدر، با آنها مخالفت کند، درخت اقتدار خواهد شکست.

پدر و مادر ابتدا باید هوادار همدیگر باشند و سپس هوادار فرزندانشان.