حتی «یک بار»ها

💢 «حتی یک‌بار»ها

✍🏻 نویسنده: علی‌اکبر مظاهری

✅ برخی مردمان، نه! بسیاری از مردمان، نه! بیشتر مردمان، نه! همه‌ مردمان، الّا اندکی از آنان، می‌پندارند امکان ندارد زن و شوهر در همه‌ زندگی، حتّی یک‌بار اوقات تلخی نکنند، یا از هم‌دیگر اوقاتشان تلخ نشود، یک‌بار باهم قهر نکنند، از هم گله نکنند، با هم دعوا نکنند، از هم ایراد نگیرند، از هم عیب‌جویی نکنند، از هم انتقاد نکنند، از هم نرنجند، حتّی در دل!.
ما که می‌گوییم: چرا. ممکن هست. نمی‌توانند باورکنند. شاید چون ما می‌گوییم، بپذیرند، امّا در دل باور نمی‌کنند، در جان، وجدان نمی‌کنند، حتّی نمی‌توانند تصور کنند! می‌پندارند افسانه است، در قصّه‌هاست، در رؤیاهاست.
و ما چون می‌بینیم که این پندارها دارد از روزگار خانواده‌ها دمار بر می‌آورد، می‌خواهیم به ایشان به‌ویژه زوج‌های جوان بباورانیم که ممکن هست. امّا چون تا آدمی مطلبی را با جان، وجدان نکند، برایش مقبول نمی‌شود، به این‌سو می‌رویم که به آنان نمونه نشان دهیم تا ببینند و اطمینان کنند.
دیده‌ها را نمی‌شود تکذیب کرد، موجودها را نمی‌توان انکار کرد.

پس نمونه‌هایی از حتّی یک‌باری‌ها را نشان می‌دهیم :

۱. سعید و سعیده
دو روز قبل حکایت عاشقی‌ِ فداکارانه سعید و سعیده را نوشتم، درشمار حکایت های کرونایی. ایشان سه ماه است که راه زندگی مشترک را شروعِ به پیمایش کرده اند. از جزء جزء و ریز ریز و لحظه لحظه‌ زندگی‌شان باخبرم. ایشان حتّی یک‌بار از هم نرنجیده‌اند، سخن تلخ به هم نگفته‌اند، حتّی در فرایند خواستگاری و بله‌برون، که معمولا و به عادت بیمارگونه‌ بسیاری از خانواده‌ها، باید سخن درشتی گفته شود و کدخداها سبیلی بجنبانند و عمّه‌خانم‌ها و خاله‌خانم‌ها گیسی تکان دهند، نیز هیچ تلخی‌ای ایجاد نشد.
از بن‌جان آفرینشان گفتم که چنین صبورانه امور را اداره می‌کنند.
در این سه ماه اندازه‌ سه سال کار کردند؛ آشنایی، کسب شناخت، گفتگو، تحقیق، انتخاب‌، خواستگاری، عقد، وام‌گیری‌ بانکی‌، خریدها، خانه‌دیدن‌ها، انتخاب مسکن آینده، مهمانی‌ها، پاگشاها، اهدای هدیه‌ها، رسم شب‌یلدایی اول، که چند شب پیش بود، در همه‌ این مراحل و همه‌ این کارها حتّی یک‌بار به چالش کشیده نشده‌اند، به بن‌بست نرسیده‌اند، به هم نیش نزده‌اند، از هم نرنجیده‌اند.
ایشان در همین جهان، همین ایران، همین جامعه، همین زمان(پاییز و زمستان سال ۱۳۹۹) زندگی می‌کنند، با امکانات مالی مانند مردمان معمولی همین جامعه.
به ایشان می‌گویم: همین فرمان را تا آخر بروید؛ می‌خواهم حکایت حتّی یک‌بارتان را در تاریخ ثبت کنم!
الاهی که نیکوفرجام باشند.

شادباش ای عشق خوش سودای ما!