اقتدار مرد (۲)

اقتدار مرد (۲)

(ادامهٔ پست پیشین)

نویسنده: علی‌اکبر مظاهری

⭕ تحصیل اقتدار

راه‌کارها:

۱. ورزش کنید.
ورزش، هم تن را نیرومند می‌کند و هم جان را فربه می‌سازد. برای اقتدار مردانه، هم به تنی توانا نیاز داریم و هم به روانی شجاع. این‌که فردوسی گفته:
ز نیرو بود مرد را راستی ز سستی کژی زاید و کاستی
سخن درستی است. البته همۀ راستی‌ها از نیرو نیست و همۀ کژی‌ها و کاستی‌ها از سستی نیست؛ عوامل دیگری نیز در کارند؛ امّا بخش بزرگی از راستی‌ها را نیرو تأمین می‌کند و مقدار زیادی از کژی‌ها و کاستی‌ها از سستی و ناتوانی منشأ می‌گیرند.
ورزش، علاوه بر پرورش تن، در شکوفایی خصلت‌های اخلاقی و حالت‌های خجستۀ روانی و نیز در کاستن از خصال ناپسند اخلاقی و حالت‌های ناخوش روحی، تأثیری شایان دارد.
اگرچه همۀ رشته‌های ورزشی، در توانمند کردن آدمی مؤثّرند، امّا برای کسب اقتدار مردانه و زدودن خصلت‌های حقیرانه، ورزش‌های سخت مؤثرترند؛ مانند ورزش‌های رزمی، کوهنوردی، پرورش اندام و وزنه‌برداری.
۲. کمتر شوخی کنید.
خوش‌رویی، خوش‌گفتاری، شوخیِ شیرین و مزاح لطیف، پسندیده است و برای مدیر خانواده لازم است، امّا شوخی سبکسرانه، از ارزش انسان می‌کاهد و او را سبک‌مغز جِلوِه می‌دهد. سخنان غیرجدّی، شخصیّت آدمی را غیرجدّی می‌نمایاند و دیگران هیچ چیز آدم غیرجدّی را جدّی نمی‌گیرند.
مرد که سرپرست خانواده است و زن و فرزند باید برایش حریم بگیرند، اگر به لودگی عادت کند، حرمتش نزد اهل خانه شکسته می‌شود. از این‌رو، بر مردان لازم است که قدر خویش را بدانند و در شوخ‌طبعی، حساب کار را نگه دارند و مزاح لطیفانه را به لودگی سبکسرانه تبدیل نکنند، تا هم خود احساس بزرگواری نمایند و هم دیگران حریم و حرمتشان را پاس بدارند.
در آموزه‌های دینی ما آمده است:
«آفَةُ الهَیبَةِ المَزاح»؛
شوخی، آفت هیبت (و شکنندۀ متانت) است.
واضح است که مزاح لطیفانه، آن هم به‌اندازه و نه بسیار، نه آفت هیبت است و نه شکنندۀ متانت؛ بلکه بی‌نزاکتی است که آدمی را بی‌مقدار می‌کند و هیبت و اقتدار او را می‌شکند.

ما هرگز مرد خانه و هیچ‌کس دیگر را به عبوسی توصیه نمی‌کنیم. ترش‌رویی و سکوت سنگین، بداخلاقی و آفت زندگی خانوادگی است؛ امّا آنچه شایسته و بایسته است، وقار است. متانت اقتدارآمیز، همراه با خوش‌اخلاقی، هنری است که مرد خانه را ارجمند می‌کند.
۳. وظایفتان را خود انجام دهید.
کارهای خانه و خانواده دو بخش است: کارهای مردانه و کارهای زنانه. هر یک از زن و شوهر باید وظایف خویش را خود بر عهده گیرد و آن‌ها را انجام دهد. البته هر کدام به اندازۀ توان و تا حد امکان باید دیگری را کمک کند، امّا دایرۀ وظایف هر کدام باید معیّن باشد.
مرد باید کارهای مردانه را خود انجام دهد و آن‌ها را بر عهدۀ زن نگذارد. اگر مرد کارهایش را به عهدۀ زن بگذارد، در نظر او حقیر می‌شود؛ حتّی اگر زن، با اصرار خود، کارهای مربوط به مرد را از او بگیرد و انجام دهد، باز هم مرد را تحقیر می‌کند و خودش نیز خسته می‌شود و به ستوه می‌آید.
همه می‌دانیم که پیامبر اکرم (ص) در نخستین دیداری که پس از ازدواج حضرت علی (ع) و حضرت فاطمه (س) با آنان داشتند، به خواهش عروس و داماد، کارهای زندگی مشترک را میانشان تقسیم فرمودند؛ مسئولیت کارهای بیرون از خانه را بر عهدۀ حضرت علی (ع) و کارهای درون خانه را بر عهدۀ حضرت فاطمه (س) نهادند. پس از آن، حضرت فاطمه (س) ابراز خشنودی کردند که پیامبر (ص) کارهای بیرون از خانه را بر عهدۀ او نگذاشتند.
برخی از زنان بدشان نمی‌آید زمام همۀ امور خانه و خانواده را به دست گیرند و به‌ظاهر، توانش را نیز دارند. برخی از مردان نیز بدشان نمی‌آید مسئولیت همۀ کارها را بر دوش زن بگذارند؛ امّا این، نه به صلاح زن است، نه به صلاح مرد و نه به صلاح زندگی مشترکشان و نه به صلاح جامعه. «هر کسی را بهر کاری ساختند» و «هر چیزی به جای خویش نیکوست».
این‌که در میان برخی از ما مرسوم شده که خرید مربوط به خانه (نه خرید مخصوص خانم‌ها) را زن انجام می‌دهد، کاری است نادرست. خرید نیازهای خانه و خانواده و نیز انجام امور مالی و اقتصادی بر عهدۀ مرد است. البته گاهی ضرورت ایجاب می‌کند که زن و مرد کارهای یکدیگر را بر عهده گیرند و همدیگر را در انجام مسئولیت‌هایشان یاری کنند، امّا این غیر از جابه‌جایی مسئولیت‌هاست.
بنابراین، به مردان توصیۀ اکید می‌کنیم: اگر خواهان اقتدار مردانه‌اید و از تحقیر شدن می‌رنجید، وظایف خود را به عهده گیرید و آن‌ها را شخصاً انجام دهید و از نهادن آن‌ها بر دوش همسرتان، سخت بپرهیزید.

{دنباله مطلب را در پست بعد بخوانید.}

۲۶ مهر ۱۴۰۰

برای دنبال کردن رسانه‌هایمان به لینک زیر مراجعه کنید:

🌐 zil.ink/mazaheriesfahani?v=1