افسردگی پس از زایمان

مشاورهٔ خانواده

آقایی پرسیده‌اند:
خداوند فرزندی به ما داده که الان دوماهه است. اولین فرزندمان است. من و خانمم، با اشتیاق، منتظر آمادنش بودیم. وقتی به دنیا آمد، شادمانمان کرد، اما همسرم از همان روزهای اول بعد از زایمان، افسرده و غمگین شده است. بی‌اختیار و بی‌دلیل، گریه می‌کند. شادی میلاد فرزندمان به اندوه تبدیل شده است. نگران حال خانمم هستم. چرا چنین شده؟ حالا چه کنیم؟

پاسخ ما:
افسردگی پس از زایمان، یک پدیدهٔ طبیعی است. خانم‌ها، بر اثر سختی‌ دوران حمل و رنج‌های دوران زایمان و کم شدن انرژی بدنشان و عواملی دیگر، دچار افسردگی می‌شوند.

در محضر مولای ساجدان (۸)

حق شکم

گزیدۀ رسالۀ حقوق امام سجاد علیه‌السلام

«وَ أَمَّا حَقُّ بَطْنِکَ فَأَنْ لَا تَجْعَلَهُ وِعَاءً لِقَلِیلٍ مِنَ الْحَرَامِ وَ لَا لِکَثِیرٍ وَ أَنْ تَقْتَصِدَ لَهُ فِی الْحَلَالِ وَ لَا تُخْرِجَهُ مِنْ حَدِّ التَّقْوِیَةِ إِلَى حَدِّ التَّهْوِینِ وَ ذَهَابِ الْمُرُوَّةِ فَإِنَّ الشِّبَعَ الْمُنْتَهِیَ بِصَاحِبِهِ إِلَى التُّخَمِ مَکْسَلَةٌ وَ مَثْبَطَةٌ وَ مَقْطَعَةٌ عَنْ کُلِّ بِرٍّ وَ کَرَمٍ وَ إِنَّ الرأی [الرِّیَّ الْمُنْتَهِیَ بِصَاحِبِهِ إِلَى السُّکْرِ مَسْخَفَةٌ وَ مَجْهَلَةٌ وَ مَذْهَبَةٌ لِلْمُرُوَّةِ؛ و اما حق شکمت این است که آن‌ را ظرف کم یا بیش از حرام نکنى و از حلال هم به اندازه‌‏اش بدهى و از حد تقویت به حد شکم‌خوارگى و بی‌مروتى نرسانى و هرگاه گرفتار گرسنگى و تشنگى شد، او را ضبط کنى زیرا سیرى بى‌‏اندازه، شکم را بیاشوبد و کسالت آورد که مایهٔ بازماندن و دورشدن از هر کار نیک و ارجمند است و نوشابه‌‏اى که صاحبش را مست سازد، مایهٔ سبک‌سرى و نادانى و بی‌مروتى است.»

امروزه پزشکان ریشهٔ بسیاری از امراض انسان را در پرخوری و نیز خوردن غذاهای ناسالم و نامتناسب با طبع او می‌دانند. در احادیث زیادی هم به پرهیز از پرخوری تأکید شده است. از جمله اینکه در کتاب میزان‌الحکمه از پیامبر اکرم - صلی‌الله علیه و آله و سلم - نقل شده است: «از خوردن زیادى بپرهیزید، زیرا پرخوری دل را سخت مى‌کند و اعضاى بدن را در اطاعت خدا تنبل مى‌سازد و گوش را از شنیدن پند و اندرز کر مى‌کند.»

برشی از کتاب «شیخ بی‌خانقاه»

طلاق ناعاقلانه 

همهٔ مردم مارون خوب می‌دانستند که حاج‌آخوند دشمن طلاق است. هیچ‌وقت اجازه نمی‌داد کسی از طلاق پیش او صحبت کند. حتی اگر موضوع صحبت به روستایی دیگر و افرادی دیگر مربوط می‌شد، باز هم حاج‌آخوند روی ترش می‌کرد و بی‌رغبتی و مخالفت خود را نشان می‌داد.
می‌گفت طلاق «اَبغَضُ الاَشیاء» است. پیامبر ما که پیامبر رحمت است، پیامبر ما که خداوند درباره‌اش فرمود: «اِنّکَ بِاَعیُنِنا»؛ چشمان ما به توست، وقتی می‌گوید «اَبغَضُ الاَشیاء عِندی الطّلاق» دیگر جایی برای سخن باقی نمی‌ماند.

عاشقان عیدتان مبارک!

سالروز میلاد منجی بشریت مبارک باد!

امام مهدی علیه‌السلام:
علم ما بر شما احاطه دارد و احوال شما بر ما پوشیده نیست. / بحارالانوار

عیدتان مبارک!

چونان عید نو

بازآمدم چون عید نو، تا قفل زندان بشکنم
وین چرخ آدم‌خوار را، چنگال و دندان بشکنم

از شاه بی‌آغاز من، پران شدم چون باز، من
تا جغد طوطی‌خوار را، در دیر ویران بشکنم

ز آغاز عهدی کرده‌ام، کاین جان فدای شه کنم
بشکسته بادا پشت جان، گر عهد و پیمان بشکنم

تأثیر کرونا بر زندگی

همبستگی کرونایی

این روزها ما به یک مهمانی دعوت شده‌ایم، مهمانی‌ای که میزبانش یک ویروسِ کوچک ترسناک است. افرادی به این مهمانی لبیک گفتند و گروهی خود را در خانه حبس کردند.
این ویروس با هیچ‌کس رودربایستی ندارد، کوچک و بزرگ، پولدار و فقیر، عالِم و عامی نمی‌شناسد.
این ویروس ما را خانه‌نشین کرد و کارگاه‌ها، کارخانه‌ها، مساجد، مدارس و دانشگاه‌ها را به تعطیلی کشاند، اما درس‌های خوبی برایمان داشت. درس‌هایی که در زمان سلامتی و آسایش قدر و ارزش آن را نمی‌دانستیم.

به یاد رضا بابایی

فرزند علی

روزی غلامحسین ساعدی، نمایشنامه‌نویس بزرگ، بر مزار مردگان می‌گذشت. بر سنگی نوشته بودند: گوهر دختر مراد. به دلش افتاد: گوهرِ مراد. و این را نام خود پسندید.
رضا بابایی، در شناسنامه، فرزند علی است. اکنون بر مزار او می‌توان نوشت: رضا فرزند علی. اما آن که بر کویش بگذرد، به دلش می‌افتد: رضای علی؟

مشاورهٔ ازدواج

دوراهی

پرسش:
من و همسرم (فعلا‌ً در دوران عقد هستیم) همدیگر را دوست داریم و با عشق ازدواج کردیم. ما ازدواج فامیلی کردیم، به همین دلیل گاهی خانواده‌هایمان در امور ما دخالت می‌کنند. نمی‌دانم رفتار درست با آنها کدام است.
همسرم در گذشته هر کاری که دلش می‌خواست انجام می‌داد، ولی از دو سال قبل از عقد، خود را اصلاح کرده بود. زمانی که برای خواستگاری آمدند، قول داد که هیچ‌کدام از کارهای قبل را تکرار نکند، به‌جز خوردن مشروب که آن را هم فقط تا مدت کوتاهی استفاده کند. با خودم گفتم کم‌کم ‌آن را هم کنار می‌گذارد.

استاد بابایی رفت

شجاعت مجسم

استاد رضا بابایی، استاد ویرایش و نویسندهٔ ناب‌نویس و نثرنگارِ چیره‌دست، سحرگاه امروز به دیدار پروردگارِ قلم رفت.
رضا بابایی در بهتر بنویسیم قلم آزمود و نفس زد و خون دل‌ها خورد تا در پیشگاه پیشوای مؤمنان (زندگی‌نامهٔ امیرمؤمنان علی علیه‌السلام)، پروندهٔ عقلانیت و دیانت بگشاید و به یاری پیشوای صالحان (زندگی‌نامهٔ امام‌حسن علیه‌السلام)، زندگی و بندگی را مشق کند و در رستاخیز خون و خرد (زندگی‌نامه و راه‌نامهٔ امام‌حسین علیه‌السلام)، در کنار سرور آزادگان، نفس تازه کند و جان بپالاید. خوشا آن روان آرام که پیش از پیوند جان و جانان، عاشقانه‌هایی برای نماز و نیایش را زمزمه کرده بود. [کج‌ها نام کتاب‌های اوست.]
انجمن ویرایش و درست‌نویسی کوچ پاک‌بازانهٔ این فرزند قلم را به همهٔ دوستداران خرد و زبان فارسی تسلیت می‌گوید.

استاد بابایی عزیز!
امروز قلم را وانهادی و از این غربتکده پرگشودی، اما اندیشهٔ تو برای روزگاران به یادگار خواهد ماند.
۹۹/۱/۱۸

قرنطینه خانگی؛ فرصت یا تهدید؟!

سوغات کرونا!

چند وقتی است ناچاریم برای در امان‌ماندن از بیماری و قطع زنجیرهٔ اپیدمی کرونا، در قرنطینهٔ خانگی، روزگار از سر بگذرانیم. این شرایط ممکن است قدری کِسل‌کننده و استرس‌زا باشد؛ چراکه این مهمان ناخوانده، شرایط اقتصادی بسیاری از خانواده‌ها را نیز تحت‌تأثیر قرار داده است و این امر به‌راحتی می‌تواند بر خلق‌وخوی افراد تأثیر نامطلوب بگذارد. علاوه‌بر این، حضور مستمر در خانه می‌تواند برای برخی از خانواده‌ها مخصوصاً خانواده‌های پرجمعیت تهدید به‌حساب بیاید.
بی‌حوصلگی‌ها؛ آشفتگی‌های فکری؛ اختلاف‌نظرها؛ پایبندی بعضی از افراد خانواده به رعایت اصول بهداشتی و سر باز زدن بعضی دیگر و حتی کدورت‌های سابق خانوادگی در بین اعضای خانواده، می‌تواند عاملی برای ایجاد مشاجره‌های لفظی و درگیری‌های تازه باشد و عرصه را بر همهٔ افراد خانواده تنگ کند.
از طرفی این خانه‌نشینی برای کسانی که به‌دلیل شرایط کاری، روزها یا هفته‌ها از دوری همسر و فرزندان خود رنج می‌برده‌اند، فرصتی برای نزدیکی بیشتر و افزایش صمیمیت و نشاط و ارضای عواطف بین افراد خانواده است.

در هر صورت این شرایط می‌تواند برای عده‌ای فرصت باشد و برای عده‌ای دیگر تهدید! همه‌چیز به درک و نوع نگاه و میزان تلاش افراد برای خلق لحظه‌ها بستگی دارد.

به قلم خانم زهرا امیری، طلبهٔ حوزه و محقق نخبه
۹۹/۱/۱۵