دل‌های بلورین

نوشته‌ای از بلور خراسانی

سلام خدا!

راستش قصدم این بود و هست که این دلنوشته را خطاب به خوانندگان این وبلاگ بنویسم. ولی وقتی خواستم شروع به نوشتن کنم، دلم خواست چیزی را که می‎خواهم به خوانندگان بگویم، با خدا در میان بگذارم. برای همین گفتم: «سلام خدا». و سلام بر شما خوانندگان محترم.

همه ما بارها به شکل‌های مختلفی شنیده­‌ایم که باید حواسمان به نعمت‌های خدا باشد و با توجه به آنچه نداریم - که آن هم از سر لطف و حکمت است - از داشته­‌هایمان غافل نشویم. می‌دانم که خیلی­‌ها به این گفته باور هم دارند ولی فکر می‌کنم شما هم با من موافقید که وقتی انسان خودش باور یا اعتقادی را که واقعیت نیز دارد، تجربه می­‌کند، آن را طور دیگری در دلش احساس می­‌کند. جوری که خیلی شیرین­‌تر و در عین حال راسخ‌تر از قبل است. حالا  می‌خواهم برایتان درسی را که از یک تجربه‌ ساده‌­ شخصی گرفتم، تعریف کنم:

دیگران درباره من می­‌گویند که انسان فعال و پرکار و بر اساس تعریف­‌های موجود و معمول در جامعه، موفقی هستم. به گفته یکی از دوستانم، یک جورایی آچار فرانسه­‌ام. سه هفته پیش به صورت ناگهانی و البته به سبب اشتباه خودم، دچار دیسک خفیف کمر به همراه یک سرماخوردگی نسبتا شدید شدم که مجبورم کرد دو هفته در خانه بستری شوم و از راه رفتن عادی باز مانم. رنج بیماری از یک سو و ناتوانی از انجام کارهای حتی ساده­ روزمره از سویی دیگر باعث شد کمی به خود بیایم و فکر کنم. انگار گاهی وقتی ما خیلی شلوغ می‌شویم یا شلوغ می‎کنیم، خدا برای این که ما را بخود بیاورد، راهمان را سد می­‌کند تا در فرصت اجباری­ که به سبب این توقف نصیبمان می­‌شود، کمی فکر کنیم. من در این روزها فهمیدم که نمی‌توانم به خودم و توانایی­‌هایم، مستقل از خواست خدا، تکیه کنم. فهمیدم اگر خدا نخواهد، کارهای فوق‌­العاده که سهل است، برای کارهای ساده­ روزمره هم انسان محتاج کمک دیگران می­‌شود. به یاد آوردم که چه حیف ساعت‌هایی که من به خاطر مساله‌­ای جزئی، غمگین و دل­‌افسرده بودم ولی به پاهایم فکر نکردم که سالم‌­اند!

حالا به لطف خدا تا حد زیادی خوب شده‌­ام. به گفته دکتر خطر رفع شده است و به زندگی عادی برگشته‌­ام، ولی در خاطرم مانده که خدا را به خاطر چشم‌هایم، گوش‌هایم، زبانم، دست‌هایم، پاهایم و دیگر نعمت‌هایی که به قول خودش اگر بخواهی بشماری نمی‌توانی، سپاس گویم.

در پناه حق