چنان مباش که...!

 

 

تقدیم به ساحت امام عصر(عج الله فرجه) به مناسبت میلاد ایشان

 

» بخشی از حکمت 150 نهج البلاغه

  

کسی از امیرمومنان (علیه السلام) خواست تا وی را پند دهد و موعظت فرماید. مولای  اندرزگویان(علیه السلام) تمنای او را پذیرفت و وی را موعظتی بلیغ فرمود:

چونان کسی مباش که:...

1. به جهان آخرت امید دارد اما کردار(شایسته و بایسته) نمی آرد.

2. و با داشتن آرزوهای دراز( و با پندار داشتن عمر بلند و فرصت بسیار)، توبه را به تاخیر می افکند.

3. در گفتار چونان زهدورزان و دنیاگریزان است اما در کردار به رغبت ورزان و دنیاجویان می ماند.

4. به گاه برخورداری، از متاع دنیا، سیرایی ندارد.

5. و به گاه بی بهرگی از آن، قناعت نمی ورزد.

6.(با آنکه) از سپاس نهادن بهره مندیهایش ناتوان است، آنچه را که ندارد، خواهان آن است! (ناسپاس است و فزونی خواه!)

7. نهی از منکر میکند اما خود را از آن باز نمی دارد.

8. و به کاری فرمان میدهد که خود به جای نمی آورد.

9. صالحان را دوست دارد اما چونان آنان کردار نمی آرد.

10. و گناهکاران را دشمن میدارد، اما خود، یکی از آنان است!

11. برای فراوانی گناهانش از مرگ بیزار است ( و از آن هراسان است)

12. و (اما شگفتا) که بر استمرار آنچه سبب بیزاری اش از مرگ شده، پای میفشارد.

13. هرگاه بیمار شود(از کردار گذشته اش) پشیمان میگردد.

14. و آنگاه که سلامتی یابد، خویش را ایمن میپندارد و غافانه به بیهودگی روی می آورد.

15. به گاه عافیت، به خود می بالد(و می لافد).

16. و به گاه گرفتاری، نومید میشود(و خود را می بازد).

17. هنگانی که به بلایی مبتلا میگردد، ناچارانه به خدا روی می آرد و دعا میکند.

18. و آنگاه که گشایش و آسایش یابد، سرکشانه و غافلانه، از خداوند روی برمی تابد.

19. بر دیگری، برای گناهی که کرده، ترسان و نگران است اما خود، گناهان بزرگتر را بر گردن دارد.

20. برای خود پاداشی بیشتر از کار و کردارش، تمنا دارد.

... .