تاثیر ایمان بر حیات انسان

   

 » زندگی خجسته

اگر زوج‌های جوان و غیر جوان، نگرشی خدایی به زندگی داشته باشند، حیاتشان حیاتی فرخنده خواهد بود.

چگونگی نگرش آدمی به جهان و انسان و نوع جهان ­بینی او، بر رفتار وی تأثیری ژرف دارد. هدفمند دانستن نظام آفرینش و حکیم و عادل دانستن آفریدگار جهان... و انسان، بازتابی آشکار در حیات آدمی دارد و به هدفمندی زندگی او می‌انجامد و اعمال و کردار وی را اعتدال و انسجام می‌بخشد. و نیز خداوند را ناظر بر رفتار و گفتار و حتی اندیشه و افکار خویش دانستن و همواره او را مراقب خود یافتن، آثار خجسته‌ای را ثمر می‌دهد که «پارسایی» یکی از نمودهای فرخندۀ این بینش عقلی و ایمان قلبی است. همچنین امید بستن به رحمت بی‌منتهای الاهی و خوف و خشیت داشتن از کیفر و عذاب تحمّل‌ناپذیر او و آن‌گاه تلاش و استقامت برای تحصیل آن رحمت و گریز از این کیفر، از عوامل مهمّی هستند که حیاتی سعادتمند و فرحناک را برای آدمیان به ارمغان می‌آورند.[1]

عبادت و نیایش، عطشی را فرو می‌نشاند که هیچ چیز دیگر جایگزین آن نیست. ایمان مذهبی، زندگی را مطبوع می‌کند و تلخی‌ها را شیرین یا دست­کم قابل تحمّل؛ آن هم نه تحمّلی از سر ناچاری، بلکه تحمّلی همراه با رضایت. ایمان مذهبی، سختی‌هایی را که لازمۀ زندگانی این­جهانی است، آسان می‌کند یا دست‌کم از دشواری آن­ها می­کاهد.

مکانت دیانت

زوج‌های جوان و غیر جوان که خواهان سعادت‌اند، باید در زندگی‌شان برای دیانت و ایمان مذهبی، مقامی ارجمند قرار دهند و به زندگی‌شان رنگ خدایی بزنند و علاوه بر ایمان عقلی و قلبی، در کردارشان نیز احکام و آداب شرعی را مراعات کنند.

البته کسانی که به باورهای دینی نرسیده‌اند، لازم است تحقیق کنند تا به این باور برسند. راستی که برای وصول به این باور خجسته، روا است که آدمی زحمت کاوش را بر خویش هموار کند. همان­سان که برای تأمین نیازهای معیشتی، تن به زحمت می­دهیم، برای تأمین جانمایۀ سعادت دو جهان که همانا ایمان مذهبی است، باید بکوشیم.

آفریدگار انسان، جانمایۀ زندگی سعادتمندانه را «ایمان» بیان فرموده است و کردار نیکو را آن‌گاه نیکو و شایستۀ پاداش می‌داند که دارای پشتوانۀ ایمان باشد. این آیه را بنگرید:

«مَن عَمِلَ صالِحاً مِن ذَکَرٍ أَو أُنثى‏ وَ هُوَ مُؤمِنٌ فَلَنُحیِیَنَّهُ حَیاةً طَیِّبَةً وَ لَنَجزِیَنَّهُم أَجرَهُم بِأَحسَنِ ما کانُوا یَعمَلُون»؛[2]

هر مرد و زنی کردار شایسته آوردند، حال آن‌که مؤمن باشند، ایشان را با حیاتی طیّب، زنده می‌داریم و به ­یقین ایشان را بهتر از آنچه کردار می­ورزند، پاداش می‌دهیم.

این یک قانون حتمی الاهی است که ایمان، حیات‌بخش است؛ حیاتی خجسته، و کردار نیکو آن‌گاه ثمربخش است که توأم با ایمان باشد.

---

[1]. مظاهری، علی‌اکبر؛ از اوج آسمان، ص24، پارسایان و قدسیان، قم، چاپ سوم، 1388.

[2]. نحل، 97.