فضیلت های فراموش شده (11)

اوصاف پدر، به قلم پسر

    دنباله اوصاف حاج آخوند ملا عباس تربتی، به قلم فرزندش حسینعلی راشد، از کتاب «فضیلت های فراموش شده»، انتشارات روزنامه اطلاعات، با ویرایش و تلخیص.

    » حکایت ها و هدایت ها (6)

من در سال 1284 شمسی متولد گشته ام و پدرم تقریبا در سال 1251 هجری شمسی متولد گشته بوده است. بنابراین در زمان ولادت من او تقریبا 34 ساله بوده است. چون من سه ساله شدم پدرم از کاریزک که ما هنوز مقیم همان ده بودیم و به شهر تربت نرفته بودیم با قافله ای با پای پیاده به کربلا رفت و آن همان سالی بود که مجلس را به توپ بسته بودند و این سفرش هفت ماه به طول انجامید. من تازه زبان باز کرده بودم و به یادم مانده است که هر روز هنگام غروب سرم را بر آستنه در اتاق نشیمن می گذاشتم و با زبان کودکانه، پدرم را یاد می کردم و می گریستم. ...

از جمله کلماتی که می گفتم اینها را به یاد دارم: بابا کجا رفتی؟ مرا با خود نبردی. راه کربلا دور است. من نمی توانم بیایم، مرا گرگ می خورد. با زحمت مرا آرام می کردند و می خواباندند. روزی را که پدرم بازگشت به یاد دارم. مرد و زن همگی جمع شده بودند و در خانه ما جای نشستن نبود. قند در آب انداخته بودند و به مردم شربت می دادند و مردم دور پدرم حلقه زده بودند. زنی از زنان ده در میان جمع به پا ایستاده بود و دستش را بالا و پایین می آورد و می گفت: دین آمد، نور آمد، رحمت آمد، خیر آمد، برکت آمد، محراب آمد، منبر آمد، نماز آمد، مسجد آمد، کتاب آمد، قرآن آمد. هی از این گونه جمله ها می گفت و منظره او و صدایش چنان در نظرم مجسم است که گویی همین دیروز بوده است.