ضیافت یا مشقت(2)

تحمیل بر خویشتن

 اگر کاری از روی رغبت انجام نگیرد، رنج‌دهنده است. چنین کاری، اعصاب را می‌فرساید. وقتی آدمی خود را مجبور به فراهم‌‌کردن وسایل پذیرایی از کسی و کسانی کند، دیگر چه انتظار ثوابی و چه توقع لذت و بهجتی؟

این تحمیل‌ها و تحمل‌ها و تکلیف‌ها و تکلف‌ها (که در پست پیشین بیان شد) فضیلت‌سوزند و ملالت‌بار و سست‌کننده دوستی‌ها و صفاها. این‌ها آمیخته به نفاق است. این‌که آدمی کاری کند که به ظاهر از انجام آن راضی‌ است و به‌واقع ناراضی است، این دورویی است.

شوربختانه بسیاری از امور زندگانی ما بر پاشنه‌ رودربایستی‌ها و تعارف‌های دروغین می‌‌چرخد و این آداب و عادات ریایی، بار سنگینی را بر روان آدمی بار‌می‌کند و وزنه‌های گرانی را بر پای جان می‌بندد.

کار خوب، از هرکس انجام گیرد، خوب است، اما از مسلمانان و مومنان، بهتر است. و کار بد، از هر کس برآید، بد است، اما از مسلمانان و مومنان بدتر است. تشریفات و برخی تحمیل و تحمل‌ها و تعارف‌های دروغین و مراسم ریایی، از هرکس سرزند ناپسند است و شرک‌آلود و فضیلت‌سوز، اما اگر مسلمانان و مومنان چنین کنند، بیشتر سزاوار ملامت‌اند. 

مگر اسلام و سیره عملی معصومان -علیهم السلام - ما را از اسراف و ریاکاری و خود و دیگران را به زحمت افکندن، منع نکرده‌اند؟ و مگر به سادگی و صفا و قناعت، دعوت نکرده‌اند؟ 

به‌یقین می توان گفت که بخش عظیمی از مهمانی‌ها و مراسم جامعه ما برای رضای خدا و موجب پسند پیشوایان اسلام نیست. کاری که خشنودی خدا را با خود نداشته باشد، ارزشی ندارد. به‌ویژه که کاری به‌ظاهر برای خدا و به نام پیامبر و خاندان ایشان باشد، که علاوه بر ناپسندی ذاتی‌اش، ریا نیز بر آن بار می‌شود؛ "کل ریاء شرک؛ هر ریایی، نوعی از شرک است. 

{ادامه دارد}

علی‌اکبر مظاهری