لطافت کودکانه

پیامبرمان - صلی‌الله علیه و آله - فرموده‌اند:
«مَن کانَ عِندَهُ صَبِیٌّ فَلیَتَصابَّ لَهُ؛
هرکس کودک دارد، باید با او کودکی کند.»

بازی، از نیازهای حتمی کودک است و دوران کودکی، عرصه جولان و میدان آزمون و افت و خیز کودک است.
او در این میدان، تمرین زندگی می‌کند و بالنده می‌شود و تجربه می‌اندوزد و ورزیده می‌گردد و برای دوره‌های بعدیِ زندگانیِ مسئولیت‌دار، آماده می‌شود.
بازیکن، همبازی می‌خواهد، به‌ویژه بازی‌کنی که هنوز قواعد بازی را نیاموخته باشد.
پدرو مادر، بهترین همبازی‌های کودکان‌اند، همان‌گونه که ایشان نزدیک‌ترین کسان به کودک‌اند.
بازی‌کردن والدین با کودک، علاوه بر فایده‌های جسمی و ذهنی که برای او دارد، از جنبه روانی و عاطفی نیز برایش مفید است و سبب رشد شخصیت وی می‌شود. او می‌نگرد که پدر و مادر، که از او بزرگترند، خود را در سطح او نهاده‌اند. کودک، با همان تشخیص و تحلیل کودکانه‌اش می‌فهمد که آن بزرگان، او را به حساب آورده‌اند و با او همطراز شده‌اند.
بها‌دادن به کودک، از کارسازترین کارافزارهای تربیتی برای شکوفایی استعدادهای او است، و بازی با او، از بهترین نمادهای این بها‌دادن است.

سیره پیامبر اکرم

پیامبر اعظم ، با آن بلندی مرتبت، با کودکان رفتاری کودکانه داشتند. ایشان امام حسن و امام حسین را، آنگاه که کودک بودند، بر شانه‌های خود سوار می‌کردند و با مهرورزی پدرانه و لطافت کودکانه می‌گفتند:
«نِعْمَ الْمَطِیُّ مَطِیَّتُکُما، وَ نِعْمَ الرّاکِبانِ اَنْتُما؛ چه سواری‌دهنده خوبی و چه سوارکاران خوبی!» (بحارالانوار، جلد ۱۰، صفحه ۸۰)


علی‌اکبر مظاهری