کودکان لجباز (۲)

نوشته‌ای از خانم فائزه فریدونی (دانشجوی علوم تربیتی)

دنباله راه حل‌ها:
۶. پدر و مادر، هردو، باید قاطع و هم‌نظر باشند. یکی اگر کودک را تنبیه کرد، دیگری به حمایت از او نپردازد.
۷. از بی‌تفاوتی یا تنبیه شدید، بپرهیزید و به او بگویید که دوست ندارید به کارش ادامه دهد.
۸. او را سرزنش افراطی نکنید، زیرا سبب افزایش لجبازی می‌شود.
امام علی - علیه السلام - فرموده‌اند:
"الافراط فی‌الملامه یشب نیران اللجاج"؛ زیاده‌روی در سرزنش (و ملامت و شماتت)، آتش لجاجت را برمی‌افروزد." (بحارالانوار، جلد ۷۷، صفحه ۲۳۲)
۹. اگر به حرف شما یا جایگزین شما گوش نداد، به او هشدار دهید که اگر به کارش ادامه دهد، تنبیه خواهد شد. در مرحله تنبیه، از کتک‌زدن و داد و بیدادکردن بپرهیزید. برای مثال، به جای تهدید کودک یا انداختن او در جاهای ترسناک، او را در جایی که هیچ ترسی نیست قرار دهید تا حوصله‌اش سر برود. قطع یا کاهش تنبیه را مشروط براین کنید که او از کازش دست بردارد. و در آخر او را تشویق کنید.
بسیاری از تنبیه‌ها بی‌نتیجه می‌ماند، زیرا والدین، تشویقی قرار نمی‌دهند. البته نه آنقدر تشویق کنید که کودک، پس از هر کار خوبی، منتظر تشویق باشد. او باید بداند خوب بودن وظیفه اوست، اما فوایدی هم دارد. مثلا پس از انجام چند کار خوب و مثبت، چیزی را که دوست دارد برایش تهیه کنید یا او را به جایی که دوست دارد ببرید.