بر قامت قلم

گام‌هایی کوتاه، اما استوار برای رسیدن به قله

نوشتن، بهترین راه برای پل‌زدن به افکار است. در ابتدا گمان می‌کردم نوشتن کاری است بسیار دشوار، اما از استادم شنیدم که حرف‌زدن مقدمه نوشتن است؛ کسانی که خوب حرف می‌زنند، نیمی از راه نویسندگی را رفته‌اند.
گفتار، فرصت کوتاه مبادلهٔ تجربیات است، اما نوشتار، مجالی است ماندگار.
مهم آن است که از نوشتن نهراسیم. نویسندگان ماهر نیز از ابتدا نویسنده به دنیا نیامده‌اند!
برای دست‌به‌قلم‌شدن باید نقشهٔ راه داشت و بر راه نقشه، راه نوردید. این امر باعث می‌شود تا راه رفته را بازنگردید یا زمان طولانی به‌ دور خود نچرخید!

استاد بزرگوارم فرمود که از پُستی در فضای مجازی می‌توان شروع کرد، با موضوعی زیبا و کاربردی و در عین حال مورد علاقه خود.
پس از آن می‌توان آن را بسط داد و به مجلات منتقل کرد. پالایش درونی یک متن می‌تواند از بازخوردی باشد که دیگران به متن شما می‌دهند و این امر گاه باعث می‌شود نوشتهٔ شما به ویژه‌نامه و نشریات منتقل شود، که در این صورت، نیاز به شاخ‌وبرگ دادن و توضیح بیشتر و درخور مجله است.
از تصحیح نوشته‌تان توسط اساتید فن، هراسی به دل راه ندهید. نقد و نظر صاحبان قلم، بر توان شما می‌افزاید.
در مرحلهٔ بعد وارد عرصه فراخ‌تری خواهید شد؛ نوشتن کتاب درباره موضوع پُست و مقاله قبلی‌تان.
اگر ذهن شما نمی‌پذیرد متن گذشته‌تان را بسط دهید، بار دیگر از نو به موضوع بپردازید. در این زمان باید پاشنه را بکشید و همتی دوچندان به خرج دهید.
از نوشتن خسته نشوید. قوام یافتن محتوای نوشته‌ٔ شما، به نوشتن مداوم است. به‌دوام‌نوشتن، راهی به‌سوی نویسندهٔ ماهر شدن است.

به قلم استاد طیبه نوحی
۹۸/۱۲/۱۳