سوال یک پدر (۳)

مشاورهٔ تربیتی

🖋نویسنده: دکتر فاطمه کوثر

باسلام خدمت پدر محترم. دغدغه‌تان را درک می‌کنم و در پاسخ به سؤال شما می‌گویم:

اولین گام، رفع نگرانی است. انسان وقتی نگران است، نمی‌تواند تعامل خوبی، به‌خصوص با کسی که با او در مسئلهٔ مهمی تضاد دارد، برقرار کند. 

وقتی فرزند خود را در حال انجام عمل اشتباهی می‌بینید یا گاهی که با نظرتان مخالفت می‌کند، اگر نگران شوید یا احساس عجز و استیصال کنید، این همان چیزی است که شما را ناکارآمد می‌کند. در حالی که اگر نگرانی‌تان را با به‌دست آوردن یک نگرش درست، حذف کنید، احساس آرامشی پیدا می‌کنید که شما را در گفت‌وگو با فرزندتان، توانا و در عین حال ملایم و همراه می‌کند و آنگاه است که می‌توانید به او خوب گوش دهید. 

خوب گوش دادن، حتی به گاهی که هیچ راهکار یا توصیه‌ای ارائه ندهید، بیشتر اوقات تمام یا بخشی از مسئله را حل می‌کند. خوب گوش دادن، رفاقت و صمیمیت میان شما و فرزندتان را بالا می‌برد و به او این پیام را می‌دهد که احساس و سخنش نزد شما ارزشمند است‌. خیلی از اوقات، خواهید دید که بعد از یک گوش دادن صمیمانه و فعال، بدون اینکه حتی به فرزندتان راهی نشان دهید، او خود راه را می‌یابد. ممکن است گاهی لازم باشد که شما راه را به او نشان دهید، که در این صورت به سراغ گام دوم می رویم (در پست بعدی). 

در پایان، مایلم به شما پدر محترم بگویم، برای رفع نگرانی‌تان، به خود بگویید: من آنچه را که از دستم برمی‌آید، انجام می‌دهم، ثمربخشی‌اش با خدا. این تلخی‌ها هم جزئی از معنای زندگی است.

🔹ادامه دارد...

۹۹/۷/۳