مناجاتی پناهجویانه
عبرت‌های کرونایی
خدایا! نمی‌دانیم کرونا چیست؛
زنگ هشدار است؟
بلاست؟
یا تنبیهی است برای تنبه بندگانت؟!
خدایا! اگر امتحان است، سنگین است. توانش را نداریم!
اگر هشدار است، به رحمانیت و رحیمیتت قسم که بیدار شدیم.
اگر بلاست، به قادریتت سوگند، بلا را دور گردان!
خداوندا! به بزرگیت قسم چنان بیدار شدیم که دیگر نه اتومبیل‌های رنگارنگ چشمانمان را خیره می‌کند، نه خانه‌های آنچنانی دل‌هایمان را می‌لرزاند!
معبودا! از خوابی سنگین بیدار شدیم و فهمیدیم که اگر عزیزانمان، دوستانمان، خانواده‌هایمان نباشند، نه ثروتی لذتی دارد و نه مقامی آرامشی!
خداوندا! ما را ببخش و بپذیر که بندگان ناتوانت را تابی برای تحمل این بار گران، در توان نیست. پس خودت پناهشان ده، که جز درگاه پرمهرت پناهی ندارند!
چه تلخ است دنیای بدون شادی، بدون دوست، بدون خنده!
چه سرد است دنیای پر از اضطراب، پر از ناامیدی!
ایزدا! شادی و باهم‌بودن‌ها را به جمع ما باز گردان و از تقصیراتمان بگذر!
یا دافع‌البلاء! ادفع عنا هذا البلاء و
اشف کل مریض.
نویسنده: علی ترابی، فرهنگی فرهیخته، از تیران - اصفهان
۲۴ مرداد ۱۴۰۰
📌برای دنبال کردن رسانه‌هایمان به لینک زیر مراجعه کنید:
- ۰۰/۰۵/۲۴