ایمان و امید

ایمان و امید

نویسنده: علی‌اکبر مظاهری

زوج جوانی، که زندگی مشترکشان را تازه آغاز کرده‌اند، خواسته‌اند که در باره امید در زندگی و نقش معنویات در خوشبختی همسران، برایشان سخن بگوییم. رهتوشه خواسته‌اند برای «پیمایش معنوی» راه حیات خانوادگی.

در پاسخ به خواسته ایشان، نیز برای دیگر زوج‌های جوان، نیز برای همگان، می‌گوییم:

نقش ایمان در بالندگی امید

تأثیر ایمان، در بالا بردن سطح امید، بی‌بدیل است. ایمان راستین به خداوند و عقیدۀ راسخ به معارف دینی، هم افزایندۀ نیروی امید است و هم کاهندۀ ناگواری‌های حیات. دامنۀ این موضوع، بسیار بلند است. خوشبختانه در این باره تحقیقات گسترده‌ای از ناحیۀ دانشمندان و محقّقان جوامع و علوم گوناگون انجام گرفته و رو به فزونی است. این توجّه‌ها و تلاش‌ها نویدبخش است.

وجود عقیده و ایمان صحیح مذهبی، تأثیر عظیمی در خوشبینی و احساس خوشبختی انسان دارد. هیچ عاملی چونان ایمان، در انبساط خاطر و خوشدلی، تأثیر ندارد. هر چه ایمان به خدا و معاد و عدالت الاهی و معنویات، نیرومندتر و ریشه‌دارتر و درست‌تر باشد، جهان‌بینی آدمی و اندیشه و نگرش او به حیات، شفّاف و زیبا و پرمعنا می‌شود. در نگاه مؤمنانه و با اندیشۀ مثبت‌نگرانه، غم و رنج را می‌توان به شادی و لذّت تبدیل کرد.

بلندترین قلّۀ ایمان

همۀ ما، کم و بیش، می‌دانیم که حضرت زینب در سفر کربلا و واقعۀ عاشورا، چه دید. تاریخ بشر نظیری برای آن واقعه، سراغ ندارد. هر کس، هر چه نیرومند باشد، در برابر داغناکی و سوزناکی و هولناکی آن واقعه، زانو می‌زند. اما حضرت زینب که با دیده‌ای خدابین به آن صفحه می‌نگرد، آن را چنین توصیف می‌فرماید:

«ما رَأَیتُ إلّا جَمیلاً»؛
غیر از زیبایی چیزی ندیدم!
ما هرچه دیدیم، همه زیبایی بود.
این، اوج اندیشه و نگرش یک موحّد عارف است.
برای مؤمنان راستین، ناامیدی معنا ندارد. آن کس که دل خویش را با نیروی شگرف ایمان، پیوند زده باشد و جان خود را به قدرت و رحمت بی‌منتهای خداوند تکیه داده باشد، چنان نیرومند می‌شود که در مواجهۀ با حوادث گذرای این جهان، لرزان و پریشان نمی‌شود. در بینش مثبت اندیشانه و موحّدانه و عارفانه، هیچ غمی نیست که قابل تبدیل به شادمانی نباشد.
کسی که زلال معرفت الاهی جانش را جلا داده باشد، همۀ آفرینش و آفریدگان و همۀ رخدادهای جهان را بجا و زیبا و حکیمانه می‌بیند. چنین کسی «به جهان خُرّم از آن است که جهان خُرّم از اوست» و «عاشق است بر همه عالَم که همه عالم از اوست». مؤمن موحّد، با بینش مؤمنانه و نگرش موحّدانۀ خویش، همۀ هستی را پرتوی از ذات بی‌منتهای خدا می‌داند و به هر جا بنگرد، جلوۀ دلربای او را می‌بیند و به وجد می‌آید. به دریا بنگرد، عظمت و مهابت خدا را می‌بیند. به صحرا بنگرد، لطافت و طراوت خدا را می‌بیند. به هر جا بنگرد؛ کوه و در و دشت، نشان از قامت رعنای او را می‌بیند.

به دریا بنگرم، دریا تو بینم
به صحرا بنگرم، صحرا تو بینم
به هرجا بنگرم؛ کوه و در و دشت
نشان از قامت رعنا تو بینم!

الاهی سعادتمند باشید.

۲۱ شهریور ۱۴۰۰

برای دنبال کردن رسانه‌هایمان به لینک زیر مراجعه کنید:

🌐 zil.ink/mazaheriesfahani?v=1