کلمه «حسین» خود بسان یک روضه است.

 کلمه «حسین» خود بسان یک روضه است.

محرم دیگری فرا رسید، چه باید گفت وقتی کلمه «حسین» و «زینب» خود هر کدام در آفاقِ حَظیرةُالقُدْسِ انگاره ماه محرم، بسان یک روضه است.

محرم دیگری فرا رسید و رخت عزا بر پیکره جامعه پوشیده شده است که این مرام و منش هر ساله جامعه اسلامی در آغاز سال قمری است.

اینجا در قم حرم دخت موسی ابن جعفر (ع) حضرت فاطمه معصومه (س)، منزلگاه تکبیرةالاحرامِ پرچم‌های عزایی است تا جاذبه عشق را در مدار کهکشانی شمس شهر قم بیش از پیش سیراب کند؛ نام‌های نوشته شده بر پرچم، منقش به نام خامس آل کسا و سرسلسله تشنگان خزانه مکتوم یعنی «حسین» است.

مادرها دست کودکان خود را در آرامش گرفته‌اند، پدرها در کنار پسرها سرافرازند و گاهی با صدای روضه اشک می‌ریزند و خدام فرش‌ها را می‌گسترانند تا افراد با طمأنینه به جانب قبله اقامه نماز بگذارند.

مادرم با اینکه فقط چند روز است از کربلا به خانه رسیده اما قلبش همواره ساکن حرم حضرت اباعبدالله‌الحسین (ع) است، شبیه افرادی که هر روزه قصد عزیمت به حرم و بارگاه ملکوتی صاحب روزهای ماه محرم را دارند.

محرمی دیگر فرا رسید شاید از همین روی است که ابرهای بارانی چند روزی است سرازیر شده‌اند و در اوج باریدن و جاری شدن هستند و شاید در حال اشک ریختن هستند، کسی چه می‌داند. هرچه باشد چند روز دیگر سوگ و عزا به اوج خودش می‌رسد و باران تیر از هر سوی بر اصحاب عشق می‌بارد و شترهای کینه‌توز روانه قدم‌هایی می‌شوند که نباید.

باران خدا چشم‌هایم را به همراهی با ابرهای بارانی فرا می‌خواند؛ نمی‌دانم شاید باید کمی عمیق‌تر تنفس داشته باشم تا «مَنْ کانَ باذِلا فینا مُهْجَتَهُ، وَ مُوَطِّناً عَلى لِقاءِ اللّهِ نَفْسَهُ فَلْیَرْحَلْ مَعَنا فَاِنَّنِی راحِلٌ مُصْبِحاً اِنْ شاءَ اللّهُ تَعالى» را برای شروع مناظره عشق و عقل ببینم و بشنوم.

بوی خون به مشام می‌رسد و گونه‌های گندمگون زمین قرار است در این فاصله جان و مقصود، نیلی و خونین شود.

ظهور قامت مردانه و وفای انسان، نزدیک و گلوگاه زمین قرار است روضه‌خوان شود تا بساط سینه‌زنی را در آسمان زمین میزبان باشد.

سدره‌المنتهی بار دیگر در برابر تاریخ همچو روز طلوع خواهد کرد تا عالم در طواف سرچشمه جاذبه که دایره‌دار آن حضرت اباعبدالله‌الحسین(ع) است را درک و دریای معرفت را برای اهالی زمین ایجاد و روان کند.

در سرآغاز این ماه چه باید گفت وقتی کلمه «حسین» و «زینب» هر کدام در آفاقِ حَظیرةُالقُدْسِ انگاره ماه محرم، خود به تنهایی بسان یک روضه است و زمزمه همین ذکر، گواهی بر دمیدن فجر صادق، ایستادن امام در برابر تاریخ، آزادگی حزب‌الله، تلاوت حب به خامس کسای عصمت و طهارت، بیان آیه شریفه «فَمِنْهُم مَّن قَضَی نَحْبَهُ وَ مِنْهُم مَّن ینتَظِرُ وَ مَا بَدَّلُوا تَبْدِیلًا»، شرح ندای مؤذن آسمانی در میان زمین و آسمان در بیان «سُبُّوحٌ قُدُّوسٌ رَبُّ الْمَلَائِکَةِ وَ الرُّوحِ» و توصیف اقتدای پیوست ظاهر و باطن و اول و آخر است.

۱۰ مرداد ۱۴۰۱

به قلم: هدی‌سادات چاوشی
منبع: خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا)

https://iqna.ir/fa/news/4074273