عرفان ناب (۳۰)

عرفان ناب (۳۰)

نویسنده: #علی_اکبر_مظاهری

پارسایان خویشتندار

خداوند سبحان به آدمیان می‌فرماید:

یَابْنَ آدَمَ!
١. مَنْ تَرَکَ الْحَسَدَ، اسْتَراحَ.
٢. وَ مَنِ اجْتَنَبَ الْحَرامَ، خَلَّصَ دینَهُ.
٣. وَ مَنْ تَرَکَ الْغیبَةَ، ظَهَرَتْ مَحَبَّتُهُ فِی الْقُلُوبِ.
۴. وَ مَنِ اعْتَزَلَ عَنِ النَّاسِ، سَلِمَ مِنْهُمْ.
۵. وَ مَنْ قَلَّ کَلامُهُ، کَمُلَ عَقْلُهُ.
۶. وَ مَنْ رَضیَ مِنَ اللهِ بِالْقَلیلِ مِنَ الرِّزْقِ، رَضِیَ اللَّهُ عَنْهُ بِالْقَلیلِ مِنَ الْعَمَلِ. ۱

ای فرزند آدم!
۱. کسی که «حسد» را وانهد (و از رَشک‌بردن بر دیگران دوری گزیند)، آسوده گردد و آسایش خاطر یابد.
۲. و آن که از «حرام» بپرهیزد، دینش را خلاصی بخشد (و ایمانش را از دستبرد دیوان راه وصول به خدای سبحان، برهاند).
۳. و آن کس که «غیبت» از دیگران (و بدگویی از مردمان) را ترک گوید، محبتش در دل‌ها تجلی یابد و جلوه‌گر شود.
۴. و کسی که از مردم کناره گیرد (و از درآمیختن فراوان با مردمان بپرهیزد) از آنان سلامت یابد (و از شر مردمان ناصالح، در امان ماند).
۵. و آن که سخنش اندک گردد، عقلش کمال یابد.
۶. و آن کس که به رزق اندک، از خداوند راضی شود، خدا - نیز - از او به عمل اندک راضی گردد.

رهپوی هدفمند

همچنان که انجام برخی اعمال، شرط وصول به کمال و سعادت است، خویشتنداری و بازداشتن خود از ارتکاب پاره‌ای از کارهای دیگر نیز شرط دیگر رسیدن به این هدف ارجمند است.

کردار و گفتار و اوصاف ناصواب و نکوهیده، خارهای راه کمالند و با خلیدن در پا و چشم و دل «رهرو»، دردی جانکاه در روان وی پدید می‌آورند و از قوت و بصیرت او می‌کاهند و توان ره‌پیمودن را از وی می‌ستانند... و سرانجام، از کامیابی مطلوب و وصول به سرمنزل مقصود، بازش می‌دارند.

ناخوانده الف به یا نخواهی ره یافت
ناکرده سلوک، موهبت یعنی چه؟

رهپوی هدفمند، نیک می‌داند که: برچیدن خار و خاشاک راه، شرط نخستین رهپیمایی است. و سالک هوشمند، آگاه است که: زدودن موانع طریق، گام آغازین سلوک است.

سرکوی تو، به جان تو قسم، جای من است
به خم زلف تو، در میکده مأوای من است
رخ گشا، جلوه نما، گوشهٔ چشمی انداز
این هوای دل غمدیدهٔ شیدای من است
مسجد و صومعه و بتکده و دیر و کنیس
هر کجا می‌گذری یاد دل آرای من است
در حجابیم و حجابیم و حجابیم و حجاب
این حجاب است که خود راز معمای من است ۲

با کنار زدن هر پرده، نوری پرفروغ، فرادید آدمی ساطع می‌شود و با برداشتن هر مانع، افقی پهناور فراروی انسان پدیدار می‌گردد.

بردار حجاب، تا جمالش بینی
تا طلعت ذات بی مثالش بینی
خفاش! ز جلد خویشتن بیرون آی
تا جلوهٔ خورشید جلالش بینی

و آن‌گاه، شوقی سرشار برای پویشی فراتر، دل را لبریز می‌کند و با فراپیش نهادن هر گام، جان انسان، پروبالی تازه می‌گیرد و همچنان به سوی پیشتر و پیشترها و بالاتر و بالاترها ره می‌پوید... تا چنان اوج گیرد که هر خار و خاشاکی و سد و مانعی را زیر پا و پشت سر می‌نهد و بال در بال ملائک، کران تا کران جهان هستی را می‌پیماید و باز بر اوج خویش می‌افزاید و آفاق «خدایی‌رنگ» را در می‌نوردد و بدانجا می‌رسد «که به جز خدا نبیند»!

۲۲ بهمن ۱۴۰۱

۱. کلمة الله، صفحه ۴۵۵.
۲. امام خمینی، دیوان امام،صفحه ۵۹.

🌍 zil.ink/Mazaheriesfahani_ir
🌍 zil.ink/mazaheriesfahani