بیش از یک «بله»!

(اندیشه‌هایی بر سجّادهٔ نمازم)

 نویسنده: مریم یوسفی عزت

بر سجادهٔ نماز نشسته بودم و به «زندگانی» می‌اندیشیدم. موج‌هایی از اندیشهٔ «اندیشناکی  بر زندگی زوج‌های جوان»، بر ذهنم عبور کرد. بی‌فاصله دست به قلم بردم و گلبرگ‌هایی از این امواج دغدغه‌مندانه چیدم و بر سبد بی‌تاب کاغذ نشاندم؛ هدیه‌ای برای همسران سعادت‌خواه.
بفرمایید!
در آستانهٔ پیمان مقدس ازدواج، باید با دقتی ژَرْف و اندیشه‌ای ژرف‌تر گام برداشت؛ زیرا آن «بله»، تنها یک کلمه نیست، بلکه دریچه‌ای است به جهانی نو؛ جهانی به وسعت تمام هستی.
 آشنایی و خواستگاری، دریچه‌ای است که سرنوشت دو جان را به هم پیوند می‌زند. پس سزاوار است که در این مسیر، هر آنچه لازم است به کار گیریم تا انتخابی سنجیده و حکیمانه انجام دهیم. از آزمون‌های روان‌شناسی و مشاوره‌های خردمندانه گرفته تا رفت‌وآمدهای خانوادگی و گفت‌وگوهای بلنددامان، همه و همه باید دست در دست هم دهند تا پرده از رازهای نهان دل‌ها برداشته شود. حتی گاه باید در موقعیت‌های گوناگون و با یاری دیگران، شخصیت یکدیگر را شناخت و به قضاوتی شایسته رسید.
بی‌گمان، هر آنچه لازم باشد، رواست که به انجام رسانیم تا آن «بله»ی مقدس را با اطمینان بر زبان برانیم، زیرا ازدواج، پیوندی است که بر پایهٔ ایمان، اخلاق، و تفاهم استوار می‌شود و نباید به آسانی و با بی‌تدبیری به آن نگریست.
اما پس از آن، بر بستر چشمه‌سار زلال پیمان، نباید کلامی بر زبان آوریم که چون تیغی بر دل همسرمان بنشیند. 
مبادا بگوییم: «آرزو داشتم همسری دیندارتر و پارساتر می‌داشتم». 
یا «دلم می‌خواست همسری بسیار زیبا و آراسته می‌داشتم». 
این سخنان، نه تنها نشان از نارضایتی و بی‌مهری دارد، بلکه چونان شعله‌ای خاموشی‌ناپذیر، خاطره‌ای تلخ در دل همسر می‌افکند. شاید او به بزرگواری سکوت کند، اما یقیناً بر عمق جانش، خاکسترهای سیاهِ ناامیدی و رنج خواهد نشست. باید به یاد داشت که هر انسانی، آینه‌ای است از خوبی‌ها و نقص‌ها؛ و آنچه در دل می‌پروریم، در رفتارمان جلوه می‌کند.

چند نکتهٔ ناب:
۱. حق ماست که در راه انتخاب، همهٔ راه‌ها را بپیماییم و از خرد و تجربهٔ دیگران بهره‌مند شویم؛ زیرا انتخاب همسر، سرنوشت‌سازترین تصمیم زندگی است و نباید به سادگی از کنار آن گذشت.
۲. حق داریم هر پرسشی دربارهٔ شخصیت، خانواده و منش طرف مقابل مطرح کنیم و در پی شناختی ژرف باشیم. این پرسش‌ها نه برای ایرادگیری، بلکه برای روشن‌شدن افق‌های آینده است.

اما...

۳. حق نداریم پس از عقد، انگشت اشارهٔ ایراد را به سوی همسر دراز کنیم؛ زیرا پیمان مقدس ازدواج، عهدی است برای پذیرش و احترام متقابل، نه فرصتی برای سرزنش و ابراز نارضایتی.
۴. حق نداریم با آشکار شدن کاستی‌های ظاهری یا باطنی (کمتر یا بیش از آنچه ما به آن پی برده بودیم)، چهره‌ای تلخ و دل‌خراش به همسر نشان دهیم. محبت و مهربانی، تنها کلید بازگشای درهای بستهٔ دل‌هاست.
۵. حق نداریم پیوسته از یکدیگر گله کنیم، انتقاد کنیم و برچسب‌های ناحق و ناپسند بزنیم؛ زیرا این رفتارها، نه تنها دل‌ها را از هم دور می‌کند، بلکه پایه‌های زندگی را سست می‌‌نماید.

بلکه باید:
۶. اگر همسرمان نقصی دارد، به درخشش خوبی‌هایش اشاره کنیم تا بداند که قدردان نیکی‌هایش هستیم و او را به سوی اصلاح و بهبود سوق دهیم. این رفتار، مانند نوری است که راه تاریک را روشن می‌کند و دل‌ها را به هم نزدیک‌تر می‌سازد.
۷. به همسر فرصت دهیم تا آرام‌آرام، زشتی‌های رفتاری را از خود بزداید؛ زیرا تربیت، فرآیندی است تدریجی و زمان‌بر. صبر و بردباری، از بزرگ‌ترین فضایل انسانی است که در زندگی مشترک، نقش حیاتی ایفا می‌کند.
۸. به یاد داشته باشیم که خود نیز دارای کاستی‌ها و نقص‌هایی هستیم. این آگاهی، چشم ما را بر بدی‌های دیگران نرم‌تر می‌کند و ما را به سوی بخشش و گذشت رهنمون می‌‌شود.
۹. به یکدیگر فرصت دهیم تا هم خود را بهتر بشناسیم و هم دیگری را؛ تا نهایتاً در هم‌آوایی و سازگاری، زندگی مشترکی سرشار از مهر و تفاهم بسازیم؛ زیرا شناخت عمیق، زیربنای تفاهم و همدلی است و بدون آن، زندگی چون کشتی‌ای بی‌لنگر خواهد بود.
۱۰. در کنار همهٔ اینها، به یاد داشته باشیم که مهربانی، صداقت، و وفاداری، ستون‌های اصلی هر زندگی موفق و پایدار است. همسری را برگزینیم که این ارزش‌ها را پاس دارد و خود نیز در حفظ و گسترش آن‌ها کوشا باشیم.
شاید برخی، کلام تلخ را در دل نهند و همهٔ رنج‌ها و بداخلاقی‌ها را به جان بخرند و سکوت کنند، اما حاصل این سکوت، جز خطوطی از اندوه بر چهره‌شان نخواهد بود.
بیایید قدر همسران مهربان و صبور خود را بدانیم و با مهر و عطوفت، پیوندی استوار و جاودان بیافرینیم. زندگی مشترک، نه تنها عرصهٔ عشق و محبت، بلکه مدرسه‌ای است برای رشد و تکامل دو جان که با هم‌دلی و درک متقابل، به زیباترین سرانجام خواهد رسید.

ای دل!
به یاد آور که در این سفر دو نفره، هر کلام مهربانانه، هر نگاه مستانه، و هر گذشت کوچک، چون دانه‌ای است که در خاک دل می‌کاری و درختی تنومند از آن می‌روید. پس بذر محبت را بیفشان و در آبیاری آن کوشا باش، که جز این، زندگی چون باغی بی‌ثمر خواهد بود.

۱۲ خرداد ۱۴۰۴

ما را در رسانه‌هایمان دنبال کنید 👇

🌐 https://eitaa.com/Mazaheriesfahani

🌐 http://zil.ink/mazaheriesfahani?v=1

#علی‌اکبر_مظاهری