جایگاه رفیع امام رضا علیه السلام ( دهه کرامت 3 )

خداوند سبحان، از سر حکمت و شفقت، همواره هادیانی را به میان آدمیان فرستاده و پرچم هدایت را در کف ایشان نهاده تا راه سعادت را به مردمان بنمایانند و آنان را از فرو افتادن در ورطه هلاکت برهانند.

اگر بنا شود ارجمندترین نعمت خداوند به بنی آدم را نام ببریم، بی تردید، وجود هادیان الهی و هدایت و ولایت ایشان، گرانسنگترین نعمت خواهد بود.

وصایت و امامت...

شمار فراوانی از پیامبران، هدایت امت را از جایی به بعد، بر عهده  اوصیای خویش می نهادند و سامانبخشی امور مردمان را، به فرمان خداوند، به آن برگزیدگان می سپردند و میراث خدایی را نزد ایشان به ودیعت می گذاردند. بنیانگذار آیین محمدی نیز، به فرمان و تعیین خداوند سبحان، میراث جاودانه خویش را به اوصیا و خلفای خویش سپرد، که امیر مومنان امام علی علیه السلام نخستین آنان بود و امام عصر - ارواح من سواه فداه – آخرین شان است.

میراث پیامبر اسلام و رسالت ایشان، میراث و رسالت تمامی پیامبران پیشین - سلام الله علیهم اجمعین – بود و این عظمت، وجود شخصیتی سترگ را می طلبید؛ کسی که بتواند میراث دار پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله باشد. و بدین سان بود که خدای حکیم، علی علیه السلام را برای پذیرش چنین مسئولیتی سترگ، در دامان پیامبرش پروراند و یازده امام دیگر را نیز از نسل همین «امام امامان» برای هدایت مردمان، تا آخر الزمان، قرار داد و آخرین حلقه تکاملی بشر و نقطه اوج سعادت جامعه  انسانی و مدینه فاضله کامله بنی آدم، به دست آخرین فرزند معصوم امیر مومنان –علیه السلام –سامان می پذیرد و عدالت، به کمال می رسد و هدف نهایی آفرینش تحقق می یابد. به امید مشاهده آن جامعه برین!

امام رضا؛ میزان امامت

اگر چه همه اوصیای رسول الله «نور واحد» اند؛ اما امامت هر کدامشان، به اقتضای زمانه ای که می زیسته اند، تفاوت دارد. و هرچند که آن بزرگان همگی بر صراطی واحد راه می نوردیدند؛ اما هر کدام بخشی از این راه بلند را پیموده اند و هر بخش، ویژگی خود را داشته است.

امام رضا – علیه السلام – اما، در این صراط الهی ، مکانتی رفیع دارد. تو گویی آنجا که ایشان قامت افراشته و آن قسمت از مسیر را که آن حضرت، رهبری و هدایت فرموده،« نقطه میانی» راه است؛ چنان که هرکس به آنجا رسیده و دستش به دامان مهربان ایشان رسیده و زیر لوای آن امام همام آمده، نجات یافته و در ادامه راه، به بیراهه نگراییده و بقیه راه را به سلامت طی کرده و به صلاح و فلاح رسیده است.

 هرکس به امام هشتم رسیده ، دیگر به کجراهه نگرویده و آن کس که دستش به دامان «عالم آل محمد» رسیده و شمیم روح نواز روضه رضویه را بوییده، به ردای سخای «جواد آل محمد» نیز آویخته و جانش از شهد جان پرور جود جوادی، سرشار گشته. زان پس، به رواق هدایت «هادی آل محمد» درآمده و اندیشه اش از راهبریهای هادوی ، روشنا گرفته و براق گشته. و آنگاه از محضر تقی و نقی آن امامین همامین، به مکتب خردپرور عسگری روانه شده و روان را به حسن جمال و نیکویی مرام «حسن ثانی آل محمد» آراسته و فرخنده ساخته و مهیای تشرف به به وادی هدایت مهدوی شده و در رکاب «قائم آل محمد» - عج الله تعالی فرجه الشریف – به وظایف گسترده دامان«غیبت» قیام نموده است.