اگر زنان چنین کنند...

اشاره:

در پی انتشار «عشق خاص»، گلایه‌ها و سؤال‌هایی مطرح شد. متن زیر در پاسخ آن سؤال‌ها ارائه می‌شود.

اگر زنان چنین کنند

اگر زنان، اشباع و ارضای عاطفی و جنسی همسرشان را در ردیف‏ نخست وظیفۀ همسری خود قرار دهند، بسیاری از مشکلات ‏خانوادگی، یا اصلاً پدید نمی‏‌آید، یا اگر پدید آمد، زود حل می‏‌شود.

اکنون سخنی از پیامبر اکرم (ص) را بنگریم. ایشان در ضمن بیان وظایف ‏همسران در قبال یکدیگر، فرموده است: لایَحِلُّ لِامرأةٍ أَن تَنامَ حَتّی تَعرِضَ نَفسَها عَلی زَوجِها؛ تَخلَعُ ثیابَها وَتَدخُلُ مَعَهُ فی لَحافِهِ فَتَلزَقُ‏ جِلدَها بِجِلدِهِ. فَإذا فَعلَت ذَلِک فَقَد عَرَضَت؛ برای زن، روا نیست بخوابد، تا آن‌که خود را بر همسرش‏ عرضه کند؛ به این‌گونه: جامه از تن درآورد و با همسرش‏ به بستر رود، آن‌گاه بدنش را به بدن شوهرش بچسباند. اگر چنین کند، خود را عرضه کرده است (و این وظیفه را به‏ کمال، انجام داده است).*

اکنون انصاف دهیم. اگر زنان چنین کنند که پیامبر فرموده است، آیا باز هم مردان در پیِ هوسرانی می‏‌روند؟ آیا از خانه گریزان می‏‌شوند؟ آیا چشم‌چران می‏‌شوند؟ آیا به ‏همسر و زندگی خانوادگی‏شان دل‌سرد می‌شوند؟ انصاف دهید.

آری؛ شاید برخی از مردان، باز هم تنوع‏‌طلبی کنند و به همسرشان‏ قناعت نورزند؛ امّا ایشان اندک‏‌اند، که باید با مشاوره و بررسی ‏همه‌سویه، دردشان را شناخت و درمان کرد. مشاور دانا و توانا می‌تواند در این ‏باره، راهنمایی و راهگشایی کند. امّا واقعیت آن است که زنان، با کاستن‏ از اشتغال‏‌های خسته‌کننده و غفلت‌نورزیدن از همسر و با شناختن و برآوردن نیازهای عاطفی و جنسی شوهر، می‏‌توانند او را آرام و سر به ‏راه کنند و از طغیان و کج‌روی‌اش پیشگیری کنند.
البته مردان نیز در این عرصه، وظیفه‏‌ای مشابه وظیفۀ زنان دارند.

این سخن که «الإنسانُ رَهینُ الإحسان؛ آدمی در گرو نیکی و احسان است»، دربارۀ مسائل عاطفی و جنسی، صدبار صادق‏‌تر است. آری، مرد و زن، گروگان محبّت همسر خویش‏‌اند و با محبّت ناب می‏‌توان بزرگ‌ترین مردان را به کمند کشید. زن‏ زیرک، آن است که مردش را در دام عشق خود فروکشاند و او را با کمند لطیف، امّا نیرومند عاطفۀ خویش، رام و آرام کند.

زنان از این که سایۀ زن دیگری بر زندگی‏شان بیفتد، سخت‏ می‏‌ترسند. بسیار خوب؛ آدم عاقل آن است که واقعه را قبل از وقوع، چاره کند. کسی که از چیزی می‏‌ترسد، باید از آن بگریزد؛ یعنی آن را چاره کند، خود را در دهان اژدها نیندازد، نگذارد آب از سرش بگذرد و او را غرق کند. خانمی که از ربوده‌شدن دل شوهرش ترسان است، باید دل او را سخت در اختیار خویش بگیرد، بلکه دل او را در گنجینۀ قلب خود پنهان کند. مرغ عشق او را در قفس سینۀ خود حبس کند و بر آن قفس، صد قفل بزند.

به فرمودۀ امیر مؤمنان علی (ع): قُلُوبُ الرِّجالِ وَحشِیةٌ، فَمَن تَأَلَّفَها أَقبَلَت عَلَیهِ؛ دل‏‌های مردان، سرکش‏‌اند و رمنده. هر کس با آن‏‌ها اُنس گیرد و به آن‌ها مهر ورزد، به او روی می‏‌آرند (و رام ‏او می‏‌شوند و در دام وی می‏‌آرامند).**

زنان دوراندیش، آنان‏ند که دل‏‌های رمندۀ مردانشان را در دام‏ عشق خود گرفتار کنند و آن‌ها را رام و آرام سازند. این، هنری است‏ ارجمند که بُن‏‌مایۀ آن در وجود زنان، موجود است. باید آن را پرورش‏ دهند و در صحنۀ زندگی، به کار گیرند. چرا زنان بگذارند مردشان به دام زن دیگری گرفتار شود، آن‌گاه شیون و آبروریزی کنند و کار را به قاضی و وکیل و دادگاه بکشانند و از زندگی‏شان دمار برآورند و کانون خانواده را متلاشی کنند؟ خراب‏‌کردن که هنر نیست، آبادکردن هنر است. هر نادانی می‌تواند بنایی را ویران کند، امّا آبادکردن و سامان‌بخشیدن، کار عاقلان و دانایان است.

*وسائل الشیعه، ج ۱۴، ص ۱۳۶
**نهج‌البلاغه، حکمت ۵۰.

به قلم علی‌اکبر مظاهری

۹۹/۴/۱