بچه‌ها را نزنیم!
بچه‌ها را نزنیم!
حکمت‌های تربیتی (۱)
نویسنده و مشاور: علی‌اکبر مظاهری
از زبان مشاور
مشاورهٔ تربیتی ـ روان‌شناسی
دیروز آقای «دانایی» آمد به مشاوره. غمگین بود؛ اندکی. خشمگین بود؛ بسیار.
گلایه‌مندانه و دردمندانه گفت: «از همسایه‌مان شکایت‌مندم.»
برای آن که جوّ را اندکی رقیق کنم، با لبخند گفتم: توجه دارید که اینجا مرکز مشاوره است، نه دادگاه، و من مشاورم، نه قاضی؟!
گفت: «بله. مشاوره می‌خواهم نه دادگاه، مشاور می‌خواهم نه قاضی.»
گفتم: پس درست آمده‌اید. حالا بفرمایید.
گفت: «همسایه‌ای دردسرساز داریم. هم از پدر در رنجیم هم از پسران. اینان برای همسایگان، به‌خصوص ما که دیوار به دیواریم، دردسر می‌سازند، بدون این که سودی ببرند. همین که بتوانند همسایگان را اذیت کنند، راضی‌اند، اگر چه هیچ نفعی به آنان نرسد، که هرگز نرسیده و نمی‌رسد.»
گفتم: حالا چرا به مشاوره آمده‌اید؟ اینجا دنبال حلّ چه مسئله‌ای هستید؟ مشاور چه کمکی می‌تواند به شما بکند؟
گفت: «به سه منظور آمده‌ام:
۱. تسکین خشم و رنجش خودم.
۲. دانستن دلیل بدبودن این همسایه.
۳. چه کنم فرزندانم این‌گونه نشوند؟ فرزندان کودک و نوجوان دارم. رفتار همسایه را که می‌بینم، فکر می‌کنم نکند فرزندانم مانند فرزندان همسایه شوند. حتی گاهی می‌ترسم نکند خود مانند همسایه شوم»!
پاسخ ما
۱. او را آفرین کردم که برای پیشگیری از ضرر احتمالی نیز فرونشانی خشم و التیام اندوه نیز به جای مقابلهٔ به مثل با همسایه، به سلامت و سعادت خود و خانواده‌اش می‌اندیشد.
۲. گفتم: این‌که دانایان و روان‌شناسان عاقل، با مردمان کج‌رفتار، درنمی‌پیچند، به این دلیل است که دلیل یا دلیل‌ها، ریشه یا ریشه‌های رفتار کج دیگران را می‌دانند یا می‌جویند.
اگر دلیل‌ها و ریشه‌های کج‌رفتاری‌های همسایه را بجویید و کشف کنید، سطح خشمتان فرو می‌آید. رنجیدگی ناپدید یا کم‌پدید می‌شود. مثلا: بگوییدم که روابط این پدر و پسران چگونه است؟
آقای دانایی گفت: «این پدر، همیشه این پسران را کتک می‌زد. حالا که پسران بزرگ شده‌اند، کمتر کتکشان می‌زند، چون دیگر زورش به آنان نمی‌رسد، اما بیشتر فحششان می‌دهد.»
گفتم: معما حل شد! این همان دلیل و ریشه‌ای است که گفتم. احتمالا پدربزرگ یا دیگران نیز این پدر را کتک می‌زده‌اند و فحش می‌داده‌اند.
دقت کنید! کتک، خشم را برمی‌انگیزد، فحش و سرزش نیز. این خشم، به درون جان کتک‌خورنده و فحش‌شنونده و سرزنش‌شونده فرو می‌ریزد، چرکین می‌شود، رشد سرطانی می‌کند. هرگاه فرصتی پیش آید، بیرون می‌پاشد.
اگر کتک‌خورنده نتواند کتک را پس بزند، فحش‌شنونده نتواند فحش را پس دهد، سرزنش‌شونده نتواند سرزنش را مقابلهٔ به مثل کند، خشمش بیشتر می‌شود، حقارتش افزون می‌شود و هنگام پس‌زدن خشم، شدیدتر عمل می‌کند... .
مشاوره‌مان ادامه دارد.
بیایید برای خوشبختی فرزندانمان، نیکبختی خانواده‌مان، سعادت جامعه‌مان، فرزندانمان را کتک نزنیم.
تنبیه بدنی، هیچ سودی ندارد؛ همه‌اش زیان است.
۲۹ اردیبهشت ۱۴۰۱
🌐 http://zil.ink/mazaheriesfahani?v=1
- ۰۱/۰۴/۱۳