در ایوان مسجد گوهرشاد

پس از نماز و زیارت و نیایش، نزدیکای طلوع آفتاب، در ایوان مسجد گوهرشاد نشسته بودم و جانم را از شمیم بهشتی فضای حرم عالم آل محمد سلام الله علیه سرشار می کردم. می شد صدای روحنواز بال فرشتگان را به گوش جان شنید که از عرش الاهی می آمدند و گنبد و گلدسته های حرم را طواف می کردند.

چند نفر از زائران که از لهجه شان برمی آمد اصفهانی باشند آمدند و کنارم نشستند. یکی شان گفت:

« این چه رازی است که آدم  وقتی اینجاست اصلا در فکر کارگاه، کارخانه، کارگر، کارفرما، ثروت و شهرت نیست؟ گویا اینجا با دنیای بیرون  متفاوت است... .»

گفتم: بله. هرچه آدمی به معنویات روی آورد، از مادیات فاصله می گیرد. جهان چنان آفریده شده که غوطه وری در خواهش های نفس، انسان را از معنویات دور می کند. نیز شناوری در شط معنویات، آدم را از آلودگی های مادیات، پاکیزه می سازد.

اینجا محل نزول ملائکه است. فرشتگان، گروه گروه به این سرا فرود می آیند و بالا می روند. کسانی که به این بارگاه بارمی یابند، به عنایت امام رضا علیه السلام  از برکت های الاهی بهره مند می شوند و فرشتگان به فرمان حضرت بال هایشان را بر سر و جان آنان می تکانند و بر ایشان نعیم بهشتی می افشانند. و چنین است که آدمی از مادیات و تعلقات بویناک دور می شود و به معنویات جان نواز نزدیک می گردد... .

و باز به عالم خویشتن باز گشتم و جان را به موج های حریرگونه دریای کرامت امام رضا علیه السلام سپردم و زمام، از اختیار خویش برداشتم تا که دوست به آنجا بردم که خاطرخواه اوست.