تماشایی ترین صحنه حیات آدمی ( مرخصی زایمان، از نوع مردانه اش 2 )

[پست پیشین(مرخصی زایمان، از نوع مردانه اش) توجه هایی را جلب کرد. انسانی نیکخواه خواستند که آن مطلب را اندکی بگسترانم. این پست پاسخی است به خواست ایشان.]

خانم، در فرآیند زایمان، رنج بسیار می برد. برای هر بار بچه آوردن، حدود یک سال درگیر است. از قبل از بارگیری، خود را آماده می کند. در دوران بارداری ویار می گیرد. سنگین می شود. از فرزند مواظبت می کند. دلواپسانه، و البته امیدوارانه، آمدن دردانه اش را انتظار می کشد. هنگام زایمان بسیار درد می کشد. پس از زایمان ضعیف می شود... .

این فرایند پر فراز و فرود صحنه شگفت انگیزی است که هنر و فداکاری مادری را می نمایاند. و البته خدای رحمان، به پاس این هنر نمایی و فداکاری، پاداش فراوانی به خانم عطا می کند.

 

نقش شوهر

نقش شوهر، در این عرصه هنرمندانه، نقشی بی بدیل است. مرد باید با حمایت ها و مراقبت ها و محبت های مستمر خود همسرش را در گذراندن نیکوی این دوران یاری کند.

شوهر، با حضور نمایان خود در این صحنه، حامی اصلی زن است. اگر چه مرد، در همه عرصه های زندگی زن و شوهری، حامی اصلی زن است، اما حضور او در فرآیند بارداری و سپس زایمان و سپس دوران نقاهت خانم، باید حضوری نمایان تر باشد. محبت او آبشارگونه بر خانم بریزد. سپاسگزاری از خانم وظیفه بزرگ مرد است. او باید بارها و بارها تشکر خود از همسرش را به او ابراز کند. خالصانه به او نشان دهد که قدردان زحمت ها و مرارت های اوست.

حضور مرد در کنار زن، هنگام زایمان و پس از آن، از رنج زن می کاهد، بر نیروی او می افزاید، سطح امید او را بالا می برد، او را در بهتر گذراندن دوران نقاهت کمک می کند، روند بهبود جسمانی و روانی او را سرعت می بخشد، از ایجاد افسردگی پس از زایمان پیشگیری می کند یا از شدت آن می کاهد.

همسر، قبل از فرزند

اگر چه خانم از نوازش نوزادش، خشنود می شود، اما نوازش خود او مهمتر از نوازش نوزاد است. شوهر عاقل آن است که سهم محبت به همسرش را بسیار بیش از سهم نوزاد قرار دهد. حتی همسرش را در سهم نوازش نوزاد شریک کند. الاهی چنین بادا.