حضور در منظر همسر

🔴 بیکاران

برخی از مردان، کارشان در خانه است؛ مانند بعضی از نویسندگان، محققان، و پاره‌ای دیگر از مردمان.
ایشان باید کارشان را با زندگی خانوادگی، درنیامیزند. آمیختگی این دو، روا نیست و مشکل‌آفرین است. اما می‌توان، با تدبیر و هماهنگی با همسر و دیگر اعضای خانواده، قلمرو کار را از قلمرو زندگی خانوادگی جدا کرد. "که هر چیزی به جای خویش نیکوست."
در این باره قبلا مطالبی نوشتیم و حکایت مشاوره‌ای "اتاقکی روی بام" را بیان کردیم.

🌍 اما بیکاران

بیکاران، در خانه نمانند.
اگر آقا بیکار شد، طبیعی است که باید دنبال کار بگردد و خانم، او را در حل این مساله، یاری کند. اما اگر - به هر دلیل - مدت بیکاری آقا طولانی شد، نباید همه اوقات را در خانه بماند. ماندن طولانی در منزل و پیش چشم خانم، همان آفت‌هایی را در پی دارد که قبلا در حکایت مشاوره‌ای "اتاقکی روی بام" بیان شد. و علاوه بر آن‌ها، نگرانی و افسردگی مرد از بیکاری را افزایش می‌دهد. خانم را نیز نگران و دلواپس می‌کند. و از حرمت و احترام مرد، نزد زن، می‌کاهد.
ممکن است خانم، برای پیشگیری از ضعیف‌شدن روحیه و امید آقا، ناراحتی‌اش را آشکار نکند و بیکاری مرد را به رخ او نکشد، اما رنجش درونی، او را می‌آزارد. و اگر این وضعیت، طولانی شود، ای‌‌بسا که خانم، دیگر قادر به پنهان‌کردن ناراحتی‌اش نباشد و آن را، به شکل‌های گوناگون، بروز دهد و در نهایت، منجر به کشاکش و نزاع و مجادله شود و به روابط دوستانه‌شان آسیب بزند.
البته بیکاری، مساله‌ای است که ممکن است برای هر مردی، در مدتی، پیش آید، اما آنچه مهم است، مدیریت این بحران است.
مرد، هنگام بیکاری، باید زمانی از شبانه‌روز را دور از چشم زن باشد، تا احترامش نزد خانم و خانواده، محفوظ بماند. نیز زندگی را از کسالت‌زدگی مصون بدارد. نیز از سرریزی حوصله خود پیشگیری کند و از اوقات بیکاری استفاده نیکو ببرد.
رفتن به مسجد، کتابخانه، ورزشگاه، تفریحگاه، آموختن دانش‌ها و فنون جدید، راهکارهای خوبی‌اند برای استفاده از اوقات بیکاری و نیز کاستن از آفت‌های آن.

🔍 نکته

آنچه گفته شد، به آن معنا نیست که زن، حضور همسر در خانه را دوست ندارد، بلکه سخن در این است که زیادماندن در خانه و همیشه در دسترس و چشمرس همسر بودن، خوب نیست‌. بسیاری از همسران، به‌ویژه خانم‌ها، از کمبود وجود همسر در خانه، گلایه دارند. یعنی هم کمبودن در خانه، ناروا است، هم زیادبودن، زیان دارد.
بنابراین، در این‌باره، مانند دیگر موارد و مسائل زندگی خانوادگی، نه افراط، بایسته است و نه تفریط، شایسته است. افراط‌کاری و تفریط‌گری، دوقلوهایی نامبارک‌اند. آنچه خجسته است، اعتدال‌ورزی و به‌اندازه‌کاری است. "اندازه نگه‌دار که اندازه نکوست."