همسرگریزی؛ هرگز! (۲)

جوانان! بیایید چونان علی و زهرا سلام‌اللّه علیهما برای هم سرود عاشقانه بخوانید:
«کُنّا کَزَوجَةِ حَمامَةٍ فِی أَیکَةٍ مُتَمَتِّعَینَ بِصِحَةٍ وَ شَبابٍ؛ ما چونان دو کبوتر همتا بودیم که در آشیانه‌ای می‌زیستیم و از سلامت و جوانی‌مان بهره می‌بردیم.»
جوانان! بیایید حرف‌های شرک‌آلود را دور افکنید و آداب و عادات جاهلی را به هیچ انگارید و به وعدۀ صادق خداوند مهربان دل و جان سپارید که می‌فرماید: «أَنکِحُوا ٱلْأَیَـٰامَىٰ مِنکُمْ... إِن یَکُونُوا فُقَرَاءَ یُغْنِهِمُ اللّه مِن فَضْلِهِ؛ جوانان بی‌همسرتان را همسر دهید... که ‌اگر نادار باشند، خداوند به لطف خود، توانگرشان می‌کند.»
حیف از دل و فطرت پاک شما که ‌از موهومات، بهراسد و سستی ورزد. غیرت جوانی‌تان را غنیمت شمارید و بر خویشتن مپسندید که «جاهلیات» هراسانتان کند. جوان و ترس؟ هیهات! لذت و فضیلت جوانی را در پای خرافات و ذلت، قربانی کردن، خلاف جوانمردی و مروت است. شمایان دل‌های پاکتان را به خدا بسپارید، آن‎گاه ‎بنگرید که چگونه یاری‌تان می‌کند.

تو مگو ما را بدان شه بار نیست
با کریمان کارها دشوار نیست

خدایا! دل‌های لطیف و جان‌های پاک جوانانمان را به تو پناه می‌دهیم؛ تو و لطف و کرمت!
یا رب دعای خسته‌دلان مستجاب کن!

علی‌اکبر مظاهری

ادامه از: http://mazaheriesfahani.ir/1398/02/18