زمزمه‌های عاشقی (۲۸)
دعای روز بیست‌وهشتم ماه مبارک رمضان
الهی! از جملهٔ نعمت‌های بزرگت این است که در این روزها که جانم میهمان ضیافت توست و در این شب‌ها که با رحمتت پیوند یافته، یاد تنهایی خود در خانه‌ای که بر روی آن می‌نویسند «آرامگاه ابدی» بیفتم. به‌راستی که یاد مرگ رقت قلب به‌دنبال دارد. ای خدای مهربان! در این روزهای ضیافت ملکوتی‌ات مرا از اعمال شایسته به درگاهت نصیبی فرما تا انیس تنهایی‌ام در آرامگاه ابدی باشد. ای آنکه زندگی و مرگ، هر دو از جانب توست! با تمام وجود تو را اینچنین می‌خوانم: «اللهم الجعل محیای محیا محمد و آل محمد و مماتی ممات محمد و آل محمد...»
الهی در این روز دل را واسطه درگاهت کرده و در مناجات خود می‌خوانم:
«اللَّهُمَّ وَفِّرْ حَظِّی فِیهِ مِنَ النَّوَافِلِ وَ أَکْرِمْنِی فِیهِ بِإِحْضَارِ الْمَسَائِلِ وَ قَرِّبْ فِیهِ وَسِیلَتِی إِلَیْکَ مِنْ بَیْنِ الْوَسَائِلِ یَا مَنْ لاَ یَشْغَلُهُ إِلْحَاحُ الْمُلِحِّینَ؛ خدایا! در این روز به اعمال نافله و مستحبات مرا بهره وافر عطا فرما و به حاضر و آماده ساختن مسائل در حقم کرم فرما و وسیله مرا بین وسایل و اسباب به‌سوى حضرتت نزدیک ساز، اى خدایى که سرگرمش نکند اصرار و سماجت اصرارکنندگان!»
زهرا نصیری / روزنامهٔ مردم‌نو
- ۹۸/۰۳/۱۳