سوال یک پدر
جمعه, ۲۸ شهریور ۱۳۹۹، ۰۲:۴۵ ب.ظ
مشاوره تربیتی
🔹آقای حیرانی، که مردی ۴۵ ساله‌اند، گفته‌اند:
سلام.
پسری دارم ۱۵ ساله. علاقه‌ای به درس ندارد. امسال تصمیم گرفته مدرسه نرود. خیلی با هم تضاد داریم. دنبال رفیق‌بازی است. با گوشی با دخترها صبحت می‌کند. نمی‌دانم و نمی‌توانم با او ارتباط برقرار کنم. کارهایش روی اعصابم است. نمی‌دانم چه کار کنم. لطفاً راهنمایی کنید. با تشکر.
🔸سؤال ما از آقای حیرانی
قبل از پاسخمان به آقای حیرانی، از ایشان می‌پرسیم:
۱. آیا در کودکی، پدر و مادر برای کودک، وقت کافی گذاشته‌اند؟
۲. آیا او را به کتابخوانی تشویق کردهاید و انگیزهٔ مطالعه را در کودکی برایش ایجاد کردهاید؟ ضرورت یادگیری و هدف از آن، برایش تبیین شده است؟ علت این بی‌انگیزگی چیست؟
۳. در مسئله‌ای که با عنوان رفیق‌بازی گفته‌اید، رابطهٔ والدین با پسر در این سال‌ها چگونه بوده است؟ به‌خصوص رابطهٔ پدر؟ آیا پدر شنوندهٔ خوبی برای پسر بوده؟ آیا رفیق خوبی برای او بوده؟ این خلأ عاطفی از کجا نشأت گرفته است؟
۴. چرا در این سن، او را به تلفن همراه مجهز کردهاید؟
پسران به‌شدت از پدر الگو می‌گیرند؛ خود را شبیه او می‌سازند، در رفتار، در گفتار، حتی نوع غذای مورد علاقهٔ پدر، می‌شود غذای مورد علاقهٔ پسر. رفتار و گفتار والدین برای کودکان زیر ذره‌بین است.
آیا پسر، رفتار مشابهی را در پدر ندیده است؟ استفادهٔ بیش از حد از تلفن همراه، پیام‌های پنهانی، تماس‌های مشکوک؟
گاهی والدین چنان با گوشی‌های همراه، وقت می‌گذرانند که بیش از فرزندان و خانواده، با تلفن همراه مأنوس‌اند و بیش از فرزند و همسر، با دوستان مجازی مشغولند. *آنچه تو گنجش توهم می‌کنی/ زان توهم گنج را گم می‌کنی*
وقتی دختران و پسران چنین والدینی به این سن و سال می‌رسند، این پدر و مادر با خود می‌گویند چه شده که فرزندمان چنین است؟ این‌همه تضاد را چه کنیم؟
فرزندان چونان برگ‌های سفید کاغذ پاکی هستند که ما آنها را نقاشی می‌کنیم.
پس در ابتدا باید ببینیم ما چه نقش بسته‌ایم بر دل این پاکان!
🔸پاسخ این سؤال تربیتی را در همین کانال دنبال کنید.
🔻ادامه دارد...
۹۹/۶/۲۸
- ۹۹/۰۶/۲۸