⭕️ عبرت‌های کرونایی (۱۲)

⭕️ عبرت‌های کرونایی (۱۲)

✨ باز‌‌شدن دیده‌ها

✍️ نویسنده: علی‌اکبر مظاهری

دیدن باطن پدیدگان، دیده‌ای ژرف‌نگر می‌طلبد.

دیده‌ای باید سبب‌سوراخ‌کن
تا حجب را برکند از بیخ و بن (مولوی، مثنوی)

اما دیدن باطن پاره‌ای از پدیده‌ها، جز به مدد خداوند، ممکن نیست. حتی پیامبرمان، که دیدگانش هفت پرده زمین و هفت لایه آسمان‌ها را می‌شکافد، از خداوند سبحان، به‌دعا، می‌طلبد:
«الهی! أرِنِی الأشیاءَ کما هِیَ»؛
خدای من! پدیده‌ها را، همان‌گونه که هستند، به من بنمایان.

کرونا، تا اکنون، تحوّل‌های عظیمی در باطن انسانیّت انسان ایجاد کرده است؛ تحوّل‌هایی که اگر نباشند، آدمی از مکانت آدمیّتش فرو می‌افتد.
چنین نیست که ما، همواره، پدیده‌ها را آن‌گونه که هستند ببینیم؛ گاهی آن‌ها را وارونه می‌بینیم. یا بر آن‌ها پوستینی وارونه می‌پوشانیم؛ آن‌گونه که به دلخواهمان شوند. به نفعمان درآیند. برابر میل نفسمان گردند. از این رو است که پیامبر‌ اکرم(ص) و عارفان، از خدا، به‌التماس، می‌طلبند که:
«الهی! أرِنِی الأشیاءَ کما هِیَ».
کرونا و کروناها، در نظام اکمل، لازم‌اند و گاهی نافع‌اند.

یک لحظه داغم می‌کشی، یک دم به باغم می‌کشی
پیش چراغم می‌کشی، تا وا شود چشمان من (مولوی، دیوان شمس)

خدایا! چشمان جانمان را چنان گشوده بدار که نیاز به «داغ کردن» نداشته باشیم.