جنگ و صلح همسران (۲)

«نه»های پنجگا‌نه

در زندگی زن و شوهری و در روابط کلامی و رفتاری همسران، بایدها و نبایدهایی وجود دارد.
اکنون در موضوع «جنگ و صلح همسران» می‌گوییم:
همسران، برای سعادتمندی خود و آبادانی زندگیشان، باید پنج «نه»ی حتمی را همیشه مراعات کنند:

۱. «نه» به مجادله
هرگز با هم مجادله نکنید و در هیچ مسئله‌ای ستیزه‌گری نکنید.

۲. «نه» به استدلال
هرگز برای هم استدلال نکنید. برای اثبات درستی سخن و کردار خود و نادرستی گفتار و رفتار همسرتان، دلیل نیاورید.
جای دلیل آوردن برای اثبات نظر خود و نفی سخن دیگری، «مدرسه» است، نه «خانه».
در سخنی که برای روحانیان و خانواده‌های ایشان داشتم، گفتم: جای استدلال علمی، مَدرَسِ زیر کتابخانه مدرسه فیضیّه [۱] است، نه ساحَت خانه و خانواده.

۳. «نه» به عیب‌جویی و عیب‌گویی
هرگز نباید از همسر خود، عیب‌جویی و عیب‌گویی کرد. عیب‌یابی از همسر، عیب‌یابی او را سبب می‌شود. و عیب‌گفتن از همسر، عیب‌گویی او را در پی دارد. و آن‌گاه است که فضای خانواده، که باید معطّر به رایحه عشق باشد، میدان رقابتی ناسالم و جنگی دائمی می‌شود. این رقابت، هرگز ثمره‌ای نیکو به بار نمی‌آورد.

۴. «نه» به انتقاد
هرگز، در هیچ حال، در هیچ زمان، در هیچ مکان، در هیچ کار، از همسرتان انتقاد نکنید.
انتقاد. انتقاد می‌آورد. هرگز فریب این سخن را نخوریم که: همسران، برای تکامل همسر خود، باید از او انتقاد کنند. هرگز! هرگز!
انتقاد، تلخی سخن و کدورت دل را در پی دارد. انتقاد، همسر را می‌رنجاند و حسّ انتقام‌گیری را در دل او بر می‌انگیزد و از روزگار همسران، دَمار بر می‌آورد.

۵. «نه» به گلایه
گِله‌کردن از همسر، همه‌اش رنجش‌زا است. همه‌اش زیان است. هیچ ثمره‌ نیکویی ندارد.
هرگز مباد که همسران، از همسرشان، گِله کنند؛ هیچ زمان، هیچ مکان، برای هیچ کار؛ چه در خلوت، چه در آشکار.

افسوس که برخی از همسران، نه! بسیاری از همسران، نه! همه‌ همسران الّا بعضی از ایشان، با «مجادله»، زندگی را به میدان نبردی بی‌برنده بدل می‌کنند.
با «استدلال»، زندگی عشق‌ناک را به آوردگاه نکته‌سنجی‌های عالمانه‌ مدرسه و دانشگاه، بدل می‌کنند.
با «عیب‌جویی» و «عیب‌گویی»، فضای گُلی‌ْرنگ زندگی زن و شوهری را به عرصه‌ خشک آزمایشگاه، بدل می‌کنند.
با «انتقاد»، بذر کینه را در دل همسر می‌پاشند و زندگی با صفا را به میدان مسابقه انتقام‌جویانه می‌کشانند.
با «گِله‌گذاری»، دل‌های مهربان همدیگر را به نامهربانی و احساس رضایت را به احساس ملامت، بدل می‌کنند؛ سرزنش همسر، خودْملامتی، کینه‌جویی.
بیایید برای خوشبختی خود تلاش کنیم. شیرین بختی‌مان را به شوربختی، بدل نکنیم‌.
عشقمان را با نفرت، سودا نکنیم. ایمانمان را با دل‌خرابی، ویران نکنیم. آرامش کاشانه‌مان را به لجن آشوب نکشانیم. دل‌خوشی و شادابی فرزندانمان را ناخوش و افسرده نکنیم. شکفتگی جان خود و همسر و فرزندان را به پژمردگی نرسانیم.
بیایید برای سعادت خود، مجاهدت کنیم.

[۱]. محل درس معروفی است در مدرسه فیضیّه قم، که عالمان بزرگی در آن تدریس می‌کرده‌اند، مانند امام خمینی، و شاگردان بزرگی در آن درس می‌آموخته‌اند، مانند شهید مطهّری.

نویسنده: علی‌اکبر مظاهری

۱۴ خرداد ۱۴۰۰