خانه‌ای در بیابان!
خانه‌ای در بیابان!
از زبان مشاور
مشاورهٔ خانواده
نویسنده و مشاور: علی‌اکبر مظاهری
پرسش
آقای برازجانی گفته و پرسیده است:
من و همسرم، به‌خودی‌خود، در زمان‌های عادی، همدیگر را دوست داریم و در صلح کاملیم. زندگیمان خوب است. اما هرگاه خانواده‌هایمان؛ هردو، به زندگیمان ورود می‌کنند، فضای زلال زندگیمان تیره می‌شود. هر دو خانواده، به یک اندازه خرابکاری می‌کنند. من و همسرم بر آسیب‌خوری عشقمان و زندگیمان بیمناکیم. نمی‌دانیم چه کنیم. به‌تازگی، به‌شوخی تلخ، می‌گوییم: برویم خانه‌ای در بیابان بسازیم تا دستانشان به ما نرسد.
راهنمایی‌مان کنید. به هدایت‌تان امید بسته‌ایم. چه کنیم؟
پاسخ ما
۱. بیشترینهٔ جامعه‌مان چنین است که گفته‌اید. خانواده‌ها، از شدت نیکخواهی برای فرزندانشان، تیشه‌ها برداشته‌اند و سخت بر ریشه‌ها و ساقه‌ها و شاخه‌های زندگی فرزندانشان می‌نوازند. قربة الی الشیطان!
۲. آنان پندهای ناصحان را نمی شنوند؛ نمی‌خواهند که بشنوند. ما نمی‌توانیم ایشان را از این کردارهای جهنم‌سازشان باز داریم،
اما شما و همسرتان
یک. دوری و دوستی!
این قاعدهٔ طلایی را به کار گیرید. رابطه‌هایتان با خانواده‌هایتان را تا اندازهٔ «عدم قطع رحم»، کاهش دهید. در اجرای این قانون، عقل را راهبر کنید و بر دهان دل، لگام بزنید و آن را به جای لایقش بنشانید.
دو. نظام خانه‌تان را خودتان اداره کنید.
از خراب‌کنان، هیچ کمکی نگیرید.
سه. شما و همسرتان هوای یکدیگر را داشته باشید.
چنان جان همدیگر را گرم کنید که هیچکدام احساس نیاز عاطفی به دیگران نکند.
چهار. اگر ویرانگران، قصد رخنه و تجاوز به زندگیتان را کردند، به «خانه‌ای در بیابان» بیندیشید. چنان از آنان دور شوید که دستانشان به سرهایتان نرسد. پس از زمانی؛ اندک یا بیشتر، آرام می‌گیرند و به سازش و نوازشتان می‌آیند. آن‌همگام به آنان لبخند بزنید اما قهقهه نه!
پنج. حریم آشیانهٔ کوچکتان را همیشه واپایید. همیشه.
الاهی خوشبخت باشید.
۲۰ بهمن ۱۴۰۰
برای دنبال‌کردن رسانه‌هایمان به لینک زیر مراجعه کنید:
🌐 http://zil.ink/mazaheriesfahani?v=1
- ۰۱/۰۱/۱۸