اعتدال در پرداختن به خانواده (2)

 اعتدال در پرداختن به خانواده

 (ادامهٔ پست پیشین)

 پژوهنده: جناب حیدر محمدقاسم نژادملکی؛ استاد دانشگاه

مفهوم این سخن این نیست که انسان به فکر تأمین زندگى همسر و فرزندان خود نباشد، بلکه این گفته ناظر به حال کسانى است که همهٔ همّ و غم خود را صرف این کار مى‌کنند و از هر طریقى که امکان داشته باشد به جمع مال و ذخیره کردن براى همسر و فرزند مى‌پردازند و چه بسیارند کسانى که در اواخر عمر خود به اشتباه خویش پى مى‌برند و مى‌بینند فرزندان آن‌ها اموالشان را میان خود تقسیم مى‌کنند و اعتنایى به پدر و نیازهاى او ندارند و گاهى دیده شده که پدر را از خانه خود نیز بیرون مى‌اندازند و در این حال سخت‌ترین شکنجه‌هاى روحى نصیب چنین کسانى مى‌شود که اموال را براى چنان کسانى جمع‌آورى کرده‌اند.
در کتاب البیان و التبیین، نوشتهٔ «جاحظ»، چنین آمده است که «عبدالله عتبة بن مسعود» زمینى داشت که آن را به هشتاد هزار (دِرهم) فروخت (تا در کار خیرى مصرف کند). به او گفتند: خوب بود بخشى از این مال را براى فرزندانت ذخیره مى‌کردى. او در پاسخ چنین گفت: من این مال را براى خودم نزد خداى متعال ذخیره کردم و خداى متعال را براى فرزندانم ذخیره قرار مى‌دهم.
اوحدی مراغه‌ای، از شاعران پارسی‌گو، کلام مولا را در این گفتار حکیمانه، در شعرش چنین خلاصه کرده است:

فرزند، بنده‌اى است خدا را غمش مخور
تو کیستى که به ز خدا بنده پرورى
گر صالح است گنج سعادت براى اوست
ور طالح است رنج زیادى چرا برى؟

۱۵ آذر ۱۴۰۱

🌐 http://zil.ink/mazaheriesfahani?v=1

🌐 http://zil.ink/Mazaheriesfahani_ir