۱۹
ارديبهشت
تحمیل بر خویشتن
اگر کاری از روی رغبت انجام نگیرد، رنج‌دهنده است. چنین کاری، اعصاب را می‌فرساید. وقتی آدمی خود را مجبور به فراهم‌‌کردن وسایل پذیرایی از کسی و کسانی کند، دیگر چه انتظار ثوابی و چه توقع لذت و بهجتی؟
این تحمیل‌ها و تحمل‌ها و تکلیف‌ها و تکلف‌ها (که در پست پیشین بیان شد) فضیلت‌سوزند و ملالت‌بار و سست‌کننده دوستی‌ها و صفاها. این‌ها آمیخته به نفاق است. این‌که آدمی کاری کند که به ظاهر از انجام آن راضی است و به‌واقع ناراضی است، این دورویی است.
شوربختانه بسیاری از امور زندگانی ما بر پاشنه رودربایستی‌ها و تعارف‌های دروغین می‌‌چرخد و این آداب و عادات ریایی، بار سنگینی را بر روان آدمی بار‌می‌کند و وزنه‌های گرانی را بر پای جان می‌بندد.
کار خوب، از هرکس انجام گیرد، خوب است، اما از مسلمانان و مومنان، بهتر است. و کار بد، از هر کس برآید، بد است، اما از مسلمانان و مومنان بدتر است. تشریفات و برخی تحمیل و تحمل‌ها و تعارف‌های دروغین و مراسم ریایی، از هرکس سرزند ناپسند است و شرک‌آلود و فضیلت‌سوز، اما اگر مسلمانان و مومنان چنین کنند، بیشتر سزاوار ملامت‌اند.
مگر اسلام و سیره عملی معصومان -علیهم السلام - ما را از اسراف و ریاکاری و خود و دیگران را به زحمت افکندن، منع نکرده‌اند؟ و مگر به سادگی و صفا و قناعت، دعوت نکرده‌اند؟
به‌یقین می توان گفت که بخش عظیمی از مهمانی‌ها و مراسم جامعه ما برای رضای خدا و موجب پسند پیشوایان اسلام نیست. کاری که خشنودی خدا را با خود نداشته باشد، ارزشی ندارد. به‌ویژه که کاری به‌ظاهر برای خدا و به نام پیامبر و خاندان ایشان باشد، که علاوه بر ناپسندی ذاتی‌اش، ریا نیز بر آن بار می‌شود؛ "کل ریاء شرک؛ هر ریایی، نوعی از شرک است.
{ادامه دارد}
علی‌اکبر مظاهری