حرمت حریم والدین

 

فرزندان، پدر و مادر را نخست از گفتار و رفتار خود آنان می شناسند. در نظر فرزند، پدر کیست؟ آن که مادر می گوید. مادر کیست؟ آن که پدر می گوید. پدر چگونه آدمی است؟ آن گونه که مادر تعریف می کند؟ مادر چگونه آدمی است؟ آن گونه که پدر تعریف می کند. شخصیت پدر چگونه است؟ آن گونه که مادر بیان می کند. شخصیت مادر چگونه است؟ آن گونه که پدر بیان می کند. پدر خوب است یا بد؟ ببینم مادر چه می گوید؟ مادر خوب است یا بد؟ ببینم پدر چه می گوید. پدرم مردی است که می باید به او افتخار کنم یا از او عار داشته باشم؟ تا مادر چه گوید. مادرم زنی است که می توانم به او افتخار کنم یا باید از او عار داشته باشم؟ تا پدر چه گوید....

فرزندان، بیش و پیش از آن که خودشان به شناخت پدر ومادر بپردازند، می نگرند که آنان، خود، یکدیگر را چگونه وصف می کنند، به ویژه در غیاب یکدیگر. علاوه بر وصف گفتاری، وصف کرداری نیز بیانگر است؛ کردار محترمانه یا نامحترمانه آنان به یکدیکر و با یکدیگر.

آن گاه که پدر حضور ندارد و فرزند و مادر نزد دیگران اند ـ مانند پدر بزرگ و مادر بزرگ مادری، دایی، خاله ـ اگر مادر سخنی در ستایش یا نکوهش پدر بگوید، اگرچه به کنایه باشد، فرزند آن را می فهمد و تأثیر می پذیرد، اگرچه به ظاهر سرگرم بازی باشد و بزرگتر ها بپندارند که متوجه نمی شود.

نیز اگرکودک با پدرش نزد دیگران باشد ـ مانند پدر بزرگ و مادر بزرگ پدری، عمو، عمه ـ اگر پدر سخنی بگوید که بوی بد گویی از مادر را بدهد یا در ستایش مادر سخنی بگوید، فزرند آن را در می یابد و بر جانش اثر می گذارد، اگرچه مشغول بچُگی باشد.

پدر و مادر، مهمترین کسان کودک و نوجوان اند و ایشان به آنان سخت حساس اند.

جفای هولناک

اگر بگوییم بزرگترین ستم به فرزندان این است که پدر یا مادرش را در نظرش خراب کنیم، به گزاف سخن نگفته ایم. تخریب شخصیت پدر و مادر، نزد کودک و نوحوان، جفای بزرگی است که تلخی آن تا دراز مدت و گاهی تا آخر عمر در ذائقه جان او باقی می ماند و لطمه هایی به روح لطیف و ذهن دقیق او می زند که جبران آن دشوار یا غیر ممکن است. 

بر والدین واجب است؛ واجب شرعی، تربیتی، اخلاقی، عاطفی، که حرمت یکدیگر را نزد فرزند حفظ کنند. ما هیچ مجوُزی برای شکستن این حریم و حرمت نداریم. اگر پدر و مادر با هم نزاعی دارند و از هم دلخوردند، حق ندارند فرزند را قربانی مجادله های خود کنند.

افسوسمندانه باید به این واقعیت تلخ اعتراف کنیم که این آفت فلح کننده روان، در جامعه ما، رواج دارد.