تماشایی‌ترین صحنه حیات آدمی

خانم، در فرآیند زایمان، رنج بسیار می‌برد. برای هربار بچه‌آوردن، حدود یک سال درگیر است. از قبل از بارگیری، خود را آماده می‌کند. در دوران بارداری ویار می‌گیرد. سنگین می‌شود. از فرزند مواظبت می‌کند. دلواپسانه، و البته امیدوارانه، آمدن دردانه‌اش را انتظار می‌کشد. هنگام زایمان درد می‌کشد. پس از زایمان ضعیف می‌شود... .
این فرایند پرفراز و فرود، صحنه شگفت‌انگیزی است که هنر و فداکاری مادری را می‌نمایاند. و البته خدای رحمان، به پاس این هنر نمایی و فداکاری، پاداش فراوانی به خانم عطا می‌کند.

نقش شوهر:
نقش شوهر، در این عرصه هنرمندانه، نقشی بی‌بدیل است. مرد باید با حمایت‌ها و مراقبت‌ها و محبت‌های مستمر خود، همسرش را در گذراندن نیکوی این دوران، یاری کند.
شوهر، با حضور نمایان خود در این صحنه، حامی اصلی زن است. اگر چه مرد، در همه عرصه‌های زندگی زن و شوهری، حامی اصلی زن است، اما حضور او در فرآیند بارداری و سپس زایمان و سپس دوران نقاهت خانم، باید حضوری نمایان‌تر باشد. محبت او آبشارگونه بر خانم بریزد. سپاسگزاری از خانم وظیفه بزرگ مرد است. او باید بارها و بارها تشکر خود از همسرش را به او ابراز کند. خالصانه به او نشان دهد که قدردان زحمت‌ها و مرارت‌های او است.
حضور مرد در کنار زن، هنگام زایمان و پس از آن، از رنج زن می‌کاهد، بر نیروی او می‌افزاید، سطح امید او را بالا می‌برد، او را در بهتر گذراندن دوران نقاهت کمک می‌کند، روند بهبود جسمانی و روانی او را سرعت می‌بخشد، از ایجاد افسردگی پس از زایمان، پیشگیری می‌کند یا از شدت آن می‌کاهد.
اگر چه خانم، از نوازش
نوزادش خشنود می‌شود، اما نوازش خود او مهمتر از نوازش نوزاد است. شوهر عاقل آن است که سهم محبت همسرش را بسیار بیش از سهم نوزاد قرار دهد. حتی همسرش را در سهم نوازش نوزاد شریک کند. الاهی چنین باد.

علی‌اکبر مظاهری