کودکان و دستکاری اندام تناسلی (۴)

ادامهٔ مشاورهٔ تربیتی - بهداشتی

ادامهٔ پاسخ استاد علی‌اکبر مظاهری به مادری متعهد و پریشان‌حال:

اگر راهکارهای گذشته؛ یعنی گذر زمان (حدود دو هفته) انجام شده و راهکار‌های بهداشتی هم بررسی شده است، ولی بازهم بازی‌کردن با اندام تناسلی در فرزندتان وجود دارد، دو عامل موجب ادامهٔ این رفتار است:
١. لذتی که در ذائقه‌اش باقی مانده است.
٢. عادت به این عمل.

راهکارها:

١. شیوهٔ تغافل

پدر و مادر باید صبور باشند و به‌گونه‌ای رفتار کنند که گویا اصلاً مسئله‌ای وجود ندارد؛ گویا این رفتار کودک را نمی‌بینند و در واقع باید آن‌را نادیده انگارند.
شیوهٔ تغافل، از حساسیت کودک جلوگیری می‌کند.
اگر پدر و مادر، فرزند را شماتت و نهی کنند و بگویند به آلتت دست نزن، اندامت را نگیر و با آن بازی نکن و... این تذکرها موجب می‌شود کودک حساس‌تر شود. اگرچه ممکن است در ظاهر و نزد والدین این کار را ترک کند، اما در خلوت و تنهایی باز بازی می‌کند. با ادامه، مقدمات خودارضاعی‌اش فراهم می‌شود.
(خودارضاعی مختص دوران بلوغ و پس از آن نیست، بلکه در سنین کمتر هم وجود دارد و تنها تفاوتش در خارج نشدن منی است.)

٢. سخنی کوتاه و آشکار
پدر یا مادر، در مکانی دنج و آرام، بدون شماتت و ملامت، با فرزند صحبت کنند، البته خیلی باز و مبسوط نباشد که پرده‌های حیا بین آنان دریده شود و خیلی بسته و مبهم هم نباشد. به فرزندشان بگویند دست‌زدن به آنجا و بازی با آن کار خوبی نیست، از کارهایی است که نباید بکنی ... .
مثال‌زدن، به قدر فهم کودک، به روشن‌شدن مسئله کمک می‌کند.
دقت کنید که پس از اتمام صحبت با کودک، فضا را تغییر دهید تا کودک مجالی برای جواب‌دادن و اطالهٔ کلام نداشته باشد.
مثلاً بگویید: بیا حاضر شویم که به پارک برویم یا سر سفره برویم.

به قلم خانم نرگس صفرخانلو

ادامهٔ مطلب را در پست بعدی دنبال کنید.