در سوگ صادق آل محمد (ص)

آتشی که خانهٔ مظهر صداقت را سوخت

«آتش، در، خانه، کوچه، مظلومیت و...» این‌ها کلماتی آشنا و جگرسوز برای شیعیان است که از ابتدای مقابلهٔ حق و باطل رقم خورد.
پرچم‌های سیاه بالارفته در سطح شهر، این بار به نام بنیان‌گذار مذهب شیعه پیوند خورده و نام امام صادق علیه‌السلام را در دل خود جا داده است.
اگرچه تاریخ گواه است که این امام معصوم نیز بسان پدر بزرگوارشان مسموم زهر جفا شد، اما شاید یکی از دردناک‌ترین وقایعی که تاریخ زندگی این امام معصوم، در خود به ثبت رسانده، ظلمی به رنگ آتش بود... . آتشی که می‌شد همهٔ تاریخ اسلام را در شعله‌های آن به نظاره نشست؛ از درٔ سوختهٔ خانهٔ دختر پیامبر تا خیمه‌های سوختهٔ نوادگان پیامبر در دشت کربلا... آتشی که زبانه‌هایش از آتشِ گرفته بر درِ خانهٔ حضرت مادر، شعله گرفت. به یقین اگر بعد از رحلت پیامبر صلی‌ا... علیه و آله دست جفا خانهٔ عصمت را به آتش نمی‌کشید، شعله‌های ظلم نه دشت کربلا را درمی‌نوردید و نه به درِ خانهٔ صادق آل محمد علیه‌السلام می‌رسید.
در اصول کافی ذکر شده است: «منصور دوانیقی، دومین طاغوت عباسی برای فرماندار مکه و مدینه، حسن بن زید پیام داد که خانه‏ٔ جعفر بن محمد (امام صادق علیه‏‌السلام) را بسوزان‌. او این دستور را اجرا کرد و خانه‏ٔ امام صادق علیه‌السلام را سوزانید که آتش آن تا راهرو خانه سرایت کرد. امام صادق علیه‌السلام وقتی بیرون آمد، میان آتش گام برمی‌‌داشت و می‏‌فرمود: انا بن اعراق الثری، انا بن ابراهیم خلیل‌ا...؛ منم فرزند اسماعیل، که فرزندانش مانند رگ و ریشه در اطراف زمین پراکنده‌اند، منم فرزند ابراهیم خلیل خدا که آتش نمرود بر او سرد و سلامت شد.»
اگرچه آتش ظلم و کین بارها و بارها بر دل شیعیان نشسته، اما خاکستری بر باد نرفته و همواره این حق بوده که بر پایه‌های یقین استوار مانده است.

به قلم زهرا نصیری/روزنامۀ مردم‌نو

۲۸/ ۳/ ۹۹