جنگ و صلح همسران (۱۱)

 جنگ و صلح همسران (۱۱)

 نویسنده و مشاور: علی‌اکبر مظاهری

 از زبان مشاور

 مشاورهٔ خانواده - اخلاق

 شوخی‌های شبیه لودگی

امروز با دوستی قدیمی، مشاورهٔ تلفنی داشتیم. در پاسخ من که پرسیدم: رفاقت‌تان با همسرتان که خوب خوب خوب است؟ گفت: «بله. بچه‌ها همگی رفته‌اند سر زندگی‌هایشان. من مانده‌ام و خانم. بعضی از وقت‌ها کار بیرون از شهرمان دارم؛ از شهری به شهری. گاهی خانم را با خودم می‌برم که تنها نماند. گاهی هم که در خانه تنها می‌ماند، می‌گویم اگر همدم میخواهی، رضایت بده همدمی برایت بیاورم و عقدی بخوانیم که با من محرم شود.»
می‌دانم که این آقا نه قصد گرفتن همسر دیگر دارد و نه دیگر توان زندگی دو همسری را دارد. کهن‌سال است. اما این شوخی را از نیاکانش میراث برده است. چندان از مردان دیگر، به‌شوخی، شنیده است که اصلاً به ذهنش نمی‌آید که خانمش از این شوخی می‌رنجد.
همسرش را می‌شناسم. به‌شدت صبور و قانع است. اسوهٔ شکیبایی و بردباری و نیز آبروداری است. نیز به همسرش اخم و اعتراض نمی‌کند. در دل می‌ریزد. آقا هم متوجه نمی‌شود که سخنش قبیح است.

چرا عاقل کند کاری...؟

چرا انسان خردمند، مزه‌ای بریزد که سبب رنجش دل همسرش شود؟
شما که قصد ازدواج دوباره؛ دائم و موقت، نداری، نیازی هم نداری، توانایی هم نداری، چرا دل همسر صبورت را می‌لرزانی؟!

 منطق ایشان

برخی از چنین مردان، در پاسخ اعتراض و سوال من، می‌گویند:
۱. خواستیم جوّ را عوض کنیم.
۲. خواستیم شوخی‌ای کرده باشیم.
۳. خواستیم خودشیرینی کنیم.
۴. خواستیم خودمان را عزیز کنیم.
۵. خواستیم خانم را بخندانیم.
و ... .
به ایشان می‌گویم:
از قضا سرکنگبین صفرا فزود! به هیچ کدام از این هدف‌های‌تان نمی‌رسید و هیچ‌یک از این خواسته‌های‌تان تٱمین نمی‌شود؛ بلکه نتیجهٔ معکوس می‌گیرید. کاری‌ است کاملاً بی‌فایده و کاملا ضرردار.
خانم، اگرچه صد و سه‌ساله باشد، از این شوخی بدش می‌آید. شما که عاقلید، چرا سخنی می‌گویید که هیچ فایده‌ای ندارد و خیلی ضرر دارد؟
آنانشان که عاقل‌ترند، شرمنده می‌شوند و پاسخی ندارند، اما برخی‌شان که عقلشان کمتر است، می‌گویند: «ترک عادت، موجب مرض است. ما به این شوخی‌ها عادت کرده‌ایم. نمی‌توانیم ترک کنید.»

 خبر خوب

بنده کسان بسیاری را از این شوخی منصرف کرده‌ام. آنانی که نمی‌دانستند بد است و می‌پنداشتند خودشیرینی و تفریح است، زود پذیرفته‌اند و این «عمل قبیح» را زود ترک کرده‌اند. اما آنانی که می پنداشتند عادت کرده‌اند و ترک آن بیمارشان می‌کند، با اندکی پیگیری و تمرین، آن را ترک کرده‌اند.
این از عادت‌هایی است که می‌شود با اندکی ریاضت و مراقبت، آن را ترک کرد.

 سخن پایانی

شمایانی که به این بلا مبتلایید، از اکنون عزمتان را بر ترک آن عزم کنید. دوهفته‌ای درمان می‌شوید.

به امید خدا.

۳ اسفند ۱۴۰۰

برای دنبال‌کردن رسانه‌هایمان به لینک زیر مراجعه کنید:

🌐 http://zil.ink/mazaheriesfahani?v=1