عرفان ناب (۱۵)

عرفان ناب (۱۵)

نویسنده: #علی_اکبر_مظاهری

ثمره‌های عبادت و آفت‌های غفلت

خداوند به آدمی می‌فرماید:

یَابنَ آدَمَ!
تَفَرَّغ لِعِبادَتی؛ لِ:
۱. أَملَأَ قَلبَکَ غِنىً،
۲. وَ یَدَکَ رِزقاً،
٣. وَ جِسمَکَ راحَةً.
وَ لاتَغفُل عَن ذِکری؛ فَ:
۱. أَملَأَ قَلبَکَ فَقراً،
۲. وَ بَدَنَکَ تَعَباً،
٣. وَ صَدرَکَ غَمّاً وَ هَمّاً،
۴. وَ جِسمَکَ سُقماً،
۵. وَ دُنیاکَ عُسرَةً. ۱

ای فرزند آدم!
خویشتن را برای عبادت من، فارغ‌البال کن و خالصانه به پرستشم بپرداز تا این که:
۱. قلبت را سرشار از بی‌نیازی کنم.
۲. و دستانت را پر از رزق و روزی نمایم.
٣. و بدنت را در راحتی و آسایش قرار دهم.
و از یاد من غافل مشو؛ چرا که اگر از ذکر من غفلت ورزی:
۱. قلبت را مملو از فقر و نیاز می‌کنم.
۲. و بدنت را به سختی و خستگی دچار می‌سازم.
٣. و سینه‌ات را پر از اندوه و تشویش می‌نمایم.
۴. و جسمت را بیمار می‌گردانم.
۵. و دنیا و زندگانی این جهانت را در تنگنا و سختی قرار می‌دهم.

پرستش و نیایش

اگر آدمی وظیفه‌مند است که راه تکامل را بپوید و خویشتن را هرچه بیشتر به قلهٔ کمال، نزدیک و نزدیک‌تر کند؛ رهتوشهٔ اصلی این راه، عبادت است و ذکر خداوند. بدون پرستش و نیایش، وصول به هدف اعلای آفرینش، ممکن نیست.
ساییدن جبین بر خاک عبودیت، در پیشگاه ربّ العالمین و سرودن سرودهای عاشقانه و نغمه‌های عارفانه و سپردن سر و جان به خدای سبحان، شیوه مستمر سالکان و عارفان است؛ همانان که هدف آفرینش انسان را دریافته‌اند و به‌یقین عقلی و قلبی دانسته‌اند که غنای نفس و حیات خجسته و آسایش حقیقی در گرو سرسپاری به بارگاه ربوبی خداوند است و بس، و به وضوح پی برده‌اند که عبودیت خالصانه، سعادت جاودانهٔ دو جهان را ثمر می‌دهد.

اوقات خوش آن بود که با «دوست» به سر رفت
باقی همه بی‌حاصلی و بی‌خبری بود!

و از سویی دیگر، غفلت و یا تغافل از یاد پروردگار و دل‌ندادن به عبادت او، پدیدآورندهٔ هر گونه تباهی است؛ فقرجان، آشفتگی‌روان، اندوه جانکاه، تنگی زندگی، حِرمان از لذّت اُنس بامحبوب، عدم وصول به منزلت منیع آدمیّت... و سرانجام: محروم ماندن از نعمت معنویت و حیات طیبهٔ دو جهان.
پناه بر خدای رحمان، از شرّ هوای نفس و شیطان، و حِرمان از سعادت دو جهان!

دام سخت است، مگر یار شود لطف خدا
ورنه آدم نبرد صرفه ز شیطان رجیم

۲۰ مهر ۱۴۰۱

۱. کلمةالله، صفحه ۴۶۷.

🌍 zil.ink/mazaheriesfahani