عرفان ناب (۱۷)

عرفان ناب (۱۷)

نویسنده: #علی_اکبر_مظاهری

از اینان مباش!

خداوند رحمان به آدمی می‌فرماید:

یَابنَ آدَمَ!
لاتَکُن مِمَّن:
۱. یَطلُبُ التَّوبَةَ بِطُولِ الأَمَلِ.
٢. وَ یَرجُوا الآخِرَةَ بَغَیرِ عَمَلٍ.
۳. یَقُولُ قَولَ الزّاهِدینَ وَ یَعمَلُ عَمَلَ المُنافِقینَ.
۴. إِن أُعطیَ لا یَقنَعُ.
۶. وَ إِن مُنِعَ لا یَصبِرُ.
۶. یَأمُرُ بِالخَیرِ وَ لا یَفعَلُهُ.
۷. وَ یَنهی عَنِ الشَّرِّ وَ لا یُنهَی عَنهُ.
۸. یُحِبُّ الصّالِحینَ وَ لَیسَ مِنهُم.
۹. وَ یُبغِضُ المُنافِقینَ وَ هُوَ مِنهُم. ۱

ای فرزند آدم!
از کسانی مباش که:
۱. با درازی آرزو، خواهان توبه‌اند.
۲. و بدون عمل، امید به آخرت دارند.
٣. زاهدانه سخن می‌گویند و منافقانه عمل می‌کنند.
۴. اگر (از دارایی‌های دنیا هرچه) به آنان داده‌شود، قانع نمی‌شوند.
۵. و اگر به آنان داده نشود (و در تنگنا قرار گیرند) صبر، پیشه نمی‌کنند.
۶. به نیکی فرمان می‌دهند (و امّا) خود به آن عمل نمی‌کنند.
۷. و از بدی نهی می‌کنند، و خود از آن دوری نمی‌جویند.
۸ و صالحان را دوست می‌دارند و (اما) خود، از آنان نیستند.
۹. و منافقان را دشمن می‌دارند، حال آن‌که خود، از آنانند!

آراستگی ظاهر و باطن

از نکوهیده‌ترین اوصاف آدمیان، «قول بی‌عمل» است. گفتار بیکردار، بیانگر نوعی «نفاق» در اعماق جان است. این شیوهٔ مزورانه، آثاری مخرب در روان آدمی برجای می‌نهد، زیرا رفتاری این‌گونه، پیش و بیش از آن که «دیگرفریبی» باشد، «خودفریبی» است و خودفریبی، نفاق با خویشتن است.
روان انسان، لطیف و حساس است و زمینهٔ اثرپذیری آن، بسیار مساعد است. وقتی ضمیر آدمی می‌فهمد که صاحب ضمیر، دارد بر سر خود کلاه می‌گذارد، احساس شرمندگی و حقارت می‌کند و دچار افسردگی و پژمردگی می‌شود.
در روایات اسلامی آمده است:
مَن کانَ ظاهِرُهُ أَرجَح مِن باطِنِه فَهُوَ مُنافِقٌ:
کسی که ظاهرش پسندیده‌تر از باطنش باشد، منافق است!

پارسایان روی در مخلوق
پشت بر قبله می کنند نماز!

البته این بدان معنا نیست که آدمیان، پلیدی‌های پنهان‌شان را آشکار کنند، بلکه به این مفهوم است که درون خویشتن را تطهیر کنند و همان‌سان که ظاهر خود را زیبا و پسندیده جلوه می‌دهند، جان خویش را نیز با اوصاف ستوده بیارایند.

۲۹ مهر ۱۴۰۱

۱. کلمةالله، صفحه ۴۵۶.

🌍 zil.ink/mazaheriesfahani