یاد خدا

یاد خدا

 #نویسنده_و_مشاور: #علی_اکبر_مظاهری

 حس خجسته (۳)

 خوراک جان (۲)

۳. ذکر مدام

دائم خدا را یاد کنید؛ ذکر زبانی، ذهنی، قلبی. یاد خدا دل را جلا می‌دهد. ذهن و فکر را صفا می‌‌دهد.
آدمیان ذاکر، خوش‌مردمانی‌اند. ایشان ذکر خدا را پربهاتر از همهٔ دارایی‌های این‌جهانی می‌شمارند. این سخن شوق‌انگیز امیر ذاکران، امام علی - علیه‌السلام - را ببینیم که ایشان را چه خوش وصف فرموده است:
«إِنَّ لِلذِّکْرِ لَأَهْلًا أَخَذُوهُ مِنَ الدُّنْیَا بَدَلًا»؛۱
اهل ذکر کسانی‌اند که یاد خداوند را به جای دنیا برگزیده‌اند (و هیچ تجارت و سودایی سرگرمشان نمی‌سازد و از یاد معشوق، بازشان نمی‌دارد با همان یاد، روزگاران حیات خویش را می گذرانند).
از زیباترین گوهرهای نهج‌البلاغه، همین سخن و همین خطبه‌ای است که این گوهر را در دامن دارد. این خطبه را، به‌تکرار، بخوانید.
ذکر خدا، از یک منظر، دوگونه است: ذکر زبانی. ذکر ذهنی و قلبی. این هردو، ضرورتی حتمی است. خوراک گوارای جان است.

 نکته‌ای ارجمند

اگرچه شنیده‌ایم، خوانده‌ایم، گفته‌ایم، گفته‌اند: «ذکر قلبی، اصل است». این سخن، اگرچه درست است، اما این را بیفزاییم که ذکر زبانی، نیز مهم است. مبادا برای بزرگ‌کردن ذکر قلبی، ذکر زبانی را کوچک کنیم. هرگز! ذکر زبانی، سخن‌نهادن بر گوش کودک قلب است. با ذکر زبانی، زبان قلب، گویاتر می‌شود؛ مانند سخن‌نهادن والدین بر زبان کودک خردسال.

به درسمان بازگردیم.
ذکرهایی را انتخاب کنید؛ هر ذکر و ذکرهایی که دوست دارید، به دلتان می‌نشیند، معنایش را نیکو درک می‌کنید، آن‌ها را بخوانید، به زبان برانید، به قلبتان بچشانید، جانتان را با آن‌ها عطرآمیز کنید.
ذکرهایی که معصومان فرموده‌اند، نیکوترین است. آن‌ها را در روایت‌های معتبر بیابید. اگر نیاز شد، بگویید تا گوهرهایی از آن‌ها را برایتان بیان کنیم. در قرآن نیز ذکرهای جان‌نواز، به‌فراوان است.
به‌فراوان، به‌فراوان، به‌فراوان ذکر بگویید؛ آن‌قدر که زبان زبانتان و زبان قلبتان خداگویان شوند. گوارای جانتان بادا!

۱ آبان ۱۴۰۲

{ادامه دارد. به خواست خدا.}

۱. نهج‌البلاغه، خطبه ۲۲۲

ما را در رسانه‌هایمان دنبال کنید 👇
🌐 http://zil.ink/mazaheriesfahani?v=1
🌐 http://zil.ink/Mazaheriesfahani_ir