حریم خصوصی همسران

پرسیده اند:

آیا هر فردی باید برای خودش حریم خصوصی داشته باشد؟ حتی بعد از ازدواج؟

مگر نمی گوییم زن و مرد، بعد از ازدواج، به منزله یک روح در دو جسم می شوند، یا همان لباس بر بدن یکدیگرند؟ پس اگر قرار باشد هر کدام از زوجین، یک زندگی شخصی یا همان حریم خصوصی برای خودش داشته باشد که از دید دیگری پنهان باشد، پس دیگر چه یگانگی ای وجود دارد؟

 

🔸پاسخ ما:...

داشتن حریم خصوصی، حق طبیعی هر کس است، حتی زن و شوهر. اگر همه چیز آدمی همیشه برای همگان آشکار باشد، کلافه می شود.

فرض کنیم یک دوربین، در تمام مدت شبانه روز، روی کسی باز باشد و کس دیگری از آن مانیتور که دوربین تصویر و صدا را برایش می فرستد، آدمی را ببیند و همه رفتار و گفتار او را مشاهده کند و بشنود، این نوعی شکنجه کشنده است و آدمی را کلافه می کند.

 

✅دریاچه یا گودال؟

اگر ته دریاچه ای را ببینیم، می فهمیم که عمیق نیست. از آن پس دیگر برایمان ابهّت دریاچه را ندارد، بلکه در نظرمان یک گودال معمولی می شود.

همه امور آدمی نباید بر هر کس آشکار باشد، بلکه باید همیشه مقداری از امور، به گونه خصوصی، محفوظ و پنهان باشد؛ در همه مسائل فردی، خانوادگی، اجتماعی.

 

کسی را دیدم که غرق در تفکر بود. پرسیدم: به چه می اندیشی؟ گفت: "نمی توانم بگویم." به او آفرین گفتم.

 

✅حیاط خلوت

داشتن یک حیاط خلوت، حق هر کسی است. ما باید این حق را برای همگان قائل باشیم، حتی برای همسران.

ما مساحت این حیاط خلوت را معیّن نمی کنیم، چون آدم ها متفاوت اند و نیازهایشان گوناگون است، اما مساحت این حیاط خلوت خوب است حدود بیست درصد از زندگی باشد.

هیچ کس نباید به خود حق دهد که به این حیاط خلوت ورود کند. خود شخص هم باید این حریم را برای خود محفوظ بدارد.

 

✅اندیشه ورزی

انسان های فکور، عمیق اند. برای تفکر، نیاز به حیاط خلوت است.

داشتن بیست درصد حیاط خلوت، به هیچ عنوان، منافاتی با صمیمیت و یگانگی همسران ندارد، بلکه از لوازم بالندگی زندگی است. زیرا آدمی، در آن حیاط خلوت، اندیشه می ورزد و نیرو می گیرد و برای زندگی بالنده، چالاک تر می شود.