مرد بی‌بدیل (۱)

در اوصاف آیت‌الله امینی (ره):

بالاترین ستایش از یک انسان، آن است که بگوییم بی‌نظیر است. دربارۀ هرکس چنین بگوییم، ته دلمان محکم نیست؛ شاید نظیر دارد یا ممکن است نظیر داشته باشد و ما نمی‌شناسیم. مثلاً اگر بگوییم انیشتین در علم فیزیک بی‌نظیر است، دلمان قرص نیست؛ شاید دیگری هم باشد.

کسی به علامۀ محمدتقی جعفری گفت: به نظر من پس از معصومان علیهم‌السلام، هیچ‌کس به اندیشمندی مولوی نبوده است. نظر شما چیست؟ ایشان تأمل کرد و گفت: نمی‌شود چنین مطمئن سخن گفت.

اکنون بنده می‌گویم هیچ‌کس را مانند آیت‌الله ابراهیم امینی ندیده‌ام. هیچ‌کس. نه اینکه بزرگترین فقیه یا فیلسوف بود؛ نه. ایشان در مجموع به‌عنوان یک انسان، بی‌بدیل بود. من کسی مانند ایشان را ندیده‌ام.

ایشان چنین بود:

۱. هیچ نمی‌ترسید

از هیچ‌کس و هیچ‌چیز. هیچ رفتار و گفتار و حالتی که دلالت بر ترس کند، در ایشان ندیده‌ام. چنان بی‌هراس بود که انسان باور می‌کرد ترسی در وجودش نیست. آنچه را حقیقت می‌دانست، می‌گفت و عمل می‌کرد. نه از قدرت کسی می‌ترسید، نه از شوکت کسی، نه از شهرت کسی، نه از ملامت کسی و نه از جهالت کسی؛ هیچ و هیچ و هیچ... بی‌پروای مذموم نبود، بلکه شجاع ممدوح بود.

۲. صریح بود

در گفتار، کردار، حالت و برخورد با اینکه بسیار مؤدب بود، اما کاملاً صریح بود. ملاحظۀ احدی را نمی‌کرد؛ ملاحظۀ ناصواب. صراحت او برخاسته از شجاعت او بود. آخ که چه‌قدر به صفت صراحت محتاجیم.

۳. بر صراط مستقیم بود

نه این‌طرفی بود و نه آن‌طرفی؛ روح و عقل و اندیشه و عمل او معتدل بود؛ همیشه بر صراط مستقیم می‌رفت. به ‌قول حضرت امیر علیه‌السلام، هم راستی‌ها گمراه‌اند و هم چپی‌ها. از جادۀ وسط و صراط مستقیم که منصرف شوی، گمراهی؛ خواه به‌سمت راست باشد و خواه به‌سمت چپ. ایشان در همۀ مراحل زندگی و در همۀ امور بر صراط مستقیم بود؛ استوار و پایدار.

ادامه دارد...

علی‌اکبر مظاهری
۹۹/۲/۸