مرد بی‌بدیل (۳)

یک روحانیِ حکومتیِ متفاوت!

آیت‌الله ابراهیم امینی یک روحانی حکومتی بود، به این معنا که در طی چهار دهه در حساس‌ترین نهادهای جمهوری اسلامی ایران مثل مجلس خبرگان و مجمع تشخیص مصلحت و امامت جمعه صاحب منصب بود. به‌علاوه او به معنی دیگری هم حکومتی بود؛ در عرصه سیاست کشور حضور فعال داشت و از کلیت نظام دفاع می‌کرد. البته روحانیون فراوانی در حکومت مسئولیت داشته و دارند، ولی حکومتی‌بودن وی با دیگران، تفاوتهایی داشت:

🔻تفاوت اول: حضور او در حکومت، تغییری در زندگیش پدید نیاورده بود. خانه‌اش همان خانهٔ قبل از انقلاب بود و و زندگیش همان زندگی. او در قم از نادر افرادی بود که از امکانات نظام چیزی برای خودش برداشت نکرد، چه اینکه خود را از وجوهات شرعیه هم محروم کرده بود.

🔻تفاوت دوم: او از نادر کسانی بود که از حکومت برای راه‌انداختن دفتر و مؤسسه و مدرسه و حوزه و دانشگاه و... استفاده نکرد و با گرفتن بودجه و امکانات دولتی، تشکیلات به‌اصطلاح علمی و فرهنگی برای خود و ورثه ایجاد نکرد!

🔻تفاوت سوم: مناصب حکومتی در رفتار او تأثیر منفی نگذاشت و همان روحیهٔ تواضع را تا آخر عمر حفظ کرد. با مردم زندگی می‌کرد و عوارض قدرت، مانند احتجاب و فاصله از مردم، او را از تودهٔ مردم جدا نکرد. تا آخرین روزها پس از نماز جماعت در مسجد اعظم کنار محراب می‌نشست و به حرف‌های مردم گوش می‌کرد.

🔻تفاوت چهارم: به‌دلیل همین تفاوت‌ها، به‌راحتی می‌توانست از حکومت انتقاد کند، چون به هیچ کس مدیون نبود. بدون واهمه حق را آنگونه که می‌شناخت می‌گفت، زیرا چیزی برای از دست دادن نداشت. در خطبه‌های جمعهٔ او پیوسته رگه‌های انتقادیِ آرام و معقولی وجود داشت.

🔸ادامه دارد... .

نویسنده: محمدسروش محلاتی

۹۹/۳/۲۱